Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

"Είμαι στην Αθήνα, ανάθεμά την ώρα!"



ΤΑ ΜΩΡΑ ΤΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΠΕΛΑΤΑ ΜΩΡΑ ΤΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΠΕΛΑΡΓΟΣ (;)
Όποιος και να τα φέρνει, όπως και αν προέκυψαν, μέσα σε μια ιδιαιτέρως ταραγμένη εποχή, τα δικά μας «μωρά» είναι ευλογημένα…
Μάρκο
Νικολέττα
Σοφία
Έλενα
Αθηνά
Σπύρο
Βασίλη
Τάσο…
Αχ, Θεέ μου:
Κάθε φορά που κινδυνεύουμε, εσύ μας στέλνεις βοήθεια, με τον πελαργό ή όχι δεν έχει σημασία, κι εμείς εκεί- εκεί… στη Β΄ Εθνική!!
Μπράβο και στους μεγαλύτερους… που κοίταξαν προς το μέρος που έρχεται αυτή η βοήθεια:
Προς τον ουρανό!!
-Να μπορούμε να ελπίζουμε πως ίσως κάποτε… αλλάξουμε κατηγορία;
Τα παιδιά τρέχουνε- κάτω στον κάμπο- δε θα μας περιμένουν για πολύ ακόμα…
ΤΟ ΚΟΡΟ
Εμείς οι παλαιότεροι, που έχουμε εικόνες, ήχους, και κλίμα, από το παλιό Κόρο μέσα στο μυαλό και τη ψυχή μας, είναι δύσκολο να κρίνουμε-αντικειμενικά- πώς- είναι το Κόρο σήμερα. Μπορεί να αδικήσουμε κανέναν και αυτό δεν το θέλουμε.
Η αλήθεια είναι ότι έχει καλές και πολλές φωνές. Ο Μαέστρος είναι εργατικός και επαρκής, και… λίγο πεισματάρης, όπως όλοι οι Μουσικοί. Από τον Ορφέα, μέχρι σήμερα…
Το θέμα είναι να καταφέρει να πάρει την Ευρυδίκη από τον Άδη, μια και καλή!
Και γι’ αυτό
Ένα Τραγούδι μόνο
Δεν φθάνει…
Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗ 14/8/2011
Αχ, παπά Σταμάτη:
Τι να τις κάνει ο βαλανίτης τις νουθεσίες και τα «έλα εδώ παιδί μου»των Ιερατείων, που δεν του προσφέρεις, και δεν τα ζητάει κι όλας;
Ο βαλανίτης θέλει φωνή καμπάνα και τονισμένη. Προπάντων τονισμένη! (Τα άλλα) θα τα βρούμε…
Είναι μέσα- όλα (τα άλλα)- στη «Μέθεξη» που προ(σ)κλήθηκε την ώρα της Λειτουργίας τη 14/8/2011…
Αρχηγός- ποιος άλλος;- ο παπά Σταμάτης!
Ψάλτες: ο Τσέλης, ο Κλίκος, η αφεντιά μου, και ο Στάθης τση Βουνιότσας!
Ειλικρινά το λέω:
Είναι ένας τρόπος να επικοινωνήσει ο άνθρωπος με τη Δημιουργία!!!
ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΜΑΣ ΦΙΛΟΙ
Με κάλεσαν στο Πανηγύρι στ’ άλλο χωριό.
Έκανε κρύο
Δεν ήταν κανείς εκεί.
Νομίζω πως είδα κάπου μακριά
Έναν παλιό μου φίλο.
Ένιωσα μεγάλη ανάγκη
Να τραγουδήσουμε μαζί
Τραγούδια λυπημένα και παλιά.
Ήτανε όμως αργά.
Γύρισα και κοίταξα προς το Νεκροταφείο
Που ήταν δεξιά μου:
Έσφυζε από ζωή.
Ύστερα κοίταξα προς το Πανηγύρι
Που ήταν αριστερά μου:
Ερημιά…
Είπα, μέσα μου:
Βαλανιό, και πάλι Βαλανιό.
«Από ‘δω θα με πάρουνε…»
Που έλεγε και η νόνα μου!!
Χρήστος Κρασάκης.
22/8/2011.
Άμα θέλεις βάλτο.
Είμαι στην Αθήνα, ανάθεμά την ώρα!
Χρήστος.

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Ο Μπιζίτας


Οι  περιγραφές που είχα ακούσει από τους δικούς μου ήταν τόσες πολλές και τόσο ακριβείς που νόμιζα ότι τον ήξερα πάντα.
Ήταν σχετικά  κοντός  μάλλον αδύνατος , πάντα σοβαρός, μάλλον θυμωμένος , νευρικός, πάντα πολυάσχολος και με εκείνα τα αυτοσχέδια γυαλιά που μονίμως καθόταν στραβά πάνω στην μύτη του.
Ο Μπιζίτας ήταν από τους τελευταίους των παλαιών «πραματσούληδων».
Οι πραματσούληδες ήταν περιπλανώμενοι μικρέμποροι. Γύρναγαν από χωριό σε χωριό πουλώντας κυρίως είδη κουζίνας , υφάσματα , ρούχα κλπ.
Ο Μπιζίτας είχε ειδίκευση σε πλαστικές λεκάνες, κατσαρόλες, μπάλες και παιχνίδια και ότι ήταν πλαστικό εν γένει.
Τον πρωτοείδα  μπροστά στο τελωνείο Αύγουστο του 1985. Μόλις είχα έρθει από την Αθήνα και δούλευα σε μια εταιρεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων απέναντι από το Τελωνείο. Μπροστά στο τελωνείο γινόταν χαμός. Τουριστικά λεωφορεία, ταξί, τουρίστες πεζοί με σακκίδια, αυτοκίνητα μηχανάκια όλα ανακατεμένα και να κορνάρουν.
Ασφυξία!

Ξάφνου εμφανίζεται  στον ορίζοντα το «πλοίο της Αγάπης». Έτσι είχε ονομασθεί εκείνο το φοβερό όχημα του Μπιζίτα.
«Εμφανίζεται» τρόπος του λέγειν.  Αυτό που έβλεπαν οι έκπληκτοι τουρίστες να περνάει από μπροστά τους ήταν μια κινούμενη μάζα από πλαστικές λεκάνες και ανάμεσα από τις λεκάνες ένα αγχωμένο πρόσωπο με στραβά γυαλιά που προσπαθούσε να δει τον δρόμο.
Στην διασταύρωση μπροστά από το τελωνείο συμβαίνει το αδιανόητο. Λύνεται κάποιο σχοινί και γεμίζει ο δρόμος μπάλες , λεκάνες και κάθε λογίς πλαστικό.
Μένει το πλοίο της αγάπης όπως το γέννησε η μάνα του. Ένα τετράγωνο αυτοσχέδιο αυτοκίνητο-τρακτέρ-φορτηγάκι με χοντρές λαμαρίνες και ντιζάιν  ενός άγνωστου και δαιμόνιου κερκυραίου  Λαμαρινά.
Έτρεξα και εγώ, και άλλοι να βοηθήσουμε τον Μπιζίτα να μαζέψει τα πράγματα και να ξεμπλοκάρει ο δρόμος. Μάλλον δεν με πρόσεξε μέσα στον χαμό. Αργότερα τον είδα πολλές φορές στο χωριό η στο σπίτι της Μαρίας της κόρης του. Δεν μου μιλούσε ποτέ. Δεν είχε πολλές κουβέντες. Ήταν πάντα βιαστικός. Ερχόταν στο σπίτι της Μαρίας και πάντα τους έφερνε κάτι.
Την αγαπούσε πολύ την Μαρία.
Το Πλοίο της αγάπης είχε υποστεί διάφορες μετατροπές προκειμένου να ανταποκριθεί στην ιερή αποστολή του.
Καταρχήν είχε έναν αυτοσχέδιο υαλοκαθαριστήρα που τον κινούσε αριστερά δεξιά   από «μέσα».  Αυτήν την μέθοδο την εφάρμοσε προκειμένου να απαλλαγεί από τον καθαρισμό των τζαμιών με την γιακέτα του εν κινήσει.
Είχε επίσης μια κόρνα που αποτελούταν από ένα μπουκάλι οινοπνεύματος που το ζούλαγε, ένα λαστιχένιο σωληνάκι και μια κόρνα στερεωμένη στο φτερό του πλοίου της αγάπης.
Είχε τοποθετήσει έναν ροζ πλαστικό καθρέπτη ξυρίσματος (από αυτούς που εμπορευόταν) σε ένα κλαρί ελιάς και τον είχε στερεώσει έξω από το παράθυρο για να βλέπει πίσω.
Είχε κάνει πολλές πατέντες εκείνη όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το «κουμπάστακο».
Την Ιστορία με το κουμπάστακο μου την αφηγήθηκε ο Κώστας Βλάχος (ο άντρας της Μαρίας του Κίτσου και κόρης του Μπιζίτα).
Ερχόταν τότε στο χωριό ένας άλλος συνάδελφος πραματσούλης που πρόβαλε ταινίες του σινεμά στον Αγιάκωβο.
Εκείνη την μοιραία ημέρα θα προβάλλονταν η ταινία «ο Αγαπητικός της βοσκοπούλας» και το φορτηγάκι του κινητού μηχανικού προβολής ταινιών με βοηθό τον Κώστα Βλάχο ανέβαινε αγκομαχώντας στο Βαλανειό.
Μόλις έφτασε στην κορυφή του ανήφορου το ψυγείο πέταξε την τάπα από την υπερθέρμανση.
Το Φορτηγάκι τσούλησε αργά και σταμάτησε μπροστά στην πόρτα του Μπιζίτα.
Κατέβηκε ο Μπιζίτας και απεφάνθη: «Χρειάζεται κουμπάστακο».
Το Κουμπάστακο είναι το μέσα κοτσάνι ενός καλαμποκιού . Είναι κωνικό , σκληρό και αν το σφηνώσεις στην τρύπα της τάπας συνεχίζεις την πορεία σου μέχρι να βρεις βενζινάδικο.
Ώσπου να βρει κουμπάστακο ο Μπιζίτας πρόλαβε ο Κώστας και γνώρισε την Μαρία που εντωμεταξύ είχε  βγει και αυτή έξω.
Έτσι ξεκινάει η επόμενη φάση της εξέλιξης της οικογένειας.
Εξαιτίας ενός κουμπάστακου.
Κουβεντιάζαμε το δεκαπενταύγουστο με την Αντιγόνη του Κίτσου   (την εγγονή του Μπιζίτα ) και λέγαμε για την τυχαιότητα που μας πηγαίνει όπου θέλει αυτή. Μου έφερε μια παλιά φωτογραφία και τα γυαλιά του πάππου να τα φωτογραφήσουμε. Μιλήσαμε αρκετή ώρα για αυτόν και γελούσαμε .
Σκεφτόμουν μακάρι όλοι μας να αξιωθούμε να μας θυμούνται με τόση αγάπη και τόση τρυφερότητα οι απόγονοί μας.
Ο Μπιζίτας ήταν ένας άνθρωπος που δεν καθόταν στο καφενείο.
Γενικά δεν καθόταν.
Συνήθως τον έβρισκες σε απίθανα μέρη στην μέση του δρόμου να προσπαθεί να επισκευάσει το πλοίο της αγάπης.
Πολέμησε σε όλη του την ζωή με νύχια και με δόντια για να μεγαλώσει τα παιδιά του σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας που άλλους τους έστειλε στην ξενιτιά.

Πολλοί έρχόταν στο χωριό με ύφος νιοράντε.

Αυτός δεν προσπαθούσε να αποδειξει τίποτα και σε κανένα.
 Έμεινε έδωσε την μάχη και τα κατάφερε.
Παλιά συζητούσαμε με τον πατέρα μου και μου έλεγε ότι μόνον άνθρωποι σαν τον Μπιζίτα θα μπορούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο.
Το Βαλανειό τον θυμάται πάντα με αγάπη με θαυμασμό και με ένα χαμόγελο.
 Το Τραγούδι του Fabrizio de Antre  Volta la carta” που επισυνάπτω παρακάτω είναι μια αφιέρωση στην Αντιγόνη που η τύχη την οδήγησε στη Λήμνο. Να το ακούει τον χειμώνα . Και με την ευχή να γυρίσει σύντομα στην πατρίδα.
Το Τραγούδι μιλάει για την παντοδυναμία της τυχαιότητας (Όπως πίστευε ο ποιητής) και την μετάφραση την έχει κάνει η αφεντιά μου.  

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Εκδηλώσεις του Αυγούστου στο χωριό

Όσοι έχασαν αλλά και όσοι παρακολούθησαν την εξαιρετική συναυλία τζαζ που οργάνωσε η Χριστίνα έχουμε και άλλα .

Ο Πολιτιστικός μας σύλλογος

Την ερχόμενη Παρασκευή το θεατρικό έργο " Τα μωρά τα φέρνει ο Πελαργός" των Ρέππα-Παπαθανασίου που θα παρουσιάση η θεατρική ομάδα του πολιτιστικού συλλόγου .
 Το βασικό θέμα είναι ένα Εβραιόπουλο, που κυνηγημένο από τους Γερμανούς, βρίσκει καταφύγιο στο δωμάτιο ενός ζευγαριού .Το ζευγάρι με την σειρά του φιλοξενείται σε αυτό το δωμάτιο από ένα φιλικό ζευγάρι  γιατί το σπίτι τους καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς. Ενώ το σπίτι ανήκε πρώτα στο νεαρό Εβραίο, Γιακόμπ....

Το Κόρο

...και συνεχίζουμε  την επομένη Σάββατο  με την καθιερωμένη ετήσια συναυλία του μουσικού συλλόγου "Το Κόρο" με εξαιρετικά τραγούδια απο το σύγχρονο τραγούδι. αλλά και παλαιότερα.