ΑΛΕΚΟΣ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΑΣ

  Είναι μεγαλύτερος μου αλλά τον θυμάμαι σαν όνειρο όταν παίζαμε στους δρόμους .

Τον  ξαναείδα στην Αθήνα να  τριγυρνάει  μόνος στην  Άνω Δάφνη  σαν χαμένος.

Δεν την άντεχε την Αθήνα.

 Ποτέ δεν προσαρμόστηκε.

 Το όνειρό του ήταν να ξαναγυρίσει στο χωριό.

Τραγούδαγε στην χορωδία που είχε φτιάξει ο πατέρας του στην Άνω Δάφνη.

Αυτή ήταν η όαση του στην έρημο της μεγαλούπολης.

Δούλευε σε έναν φούρνο.  

Κάνανε με την Βάσω τρείς κόρες  , την Άννα , την Έλενα και την Βέρα.

Οι κοπέλες μεγάλωσαν σε μια οικογένεια που όλοι τραγούδαγαν .

Η οικογένεια ζει σχεδόν  ασκητική ζωή.

Ήρθαν στην Κέρκυρα και ο Αλέκος έπιασε δουλειά στην Δημοτική επιχείρηση ύδρευσης ,αποχέτευσης.

Τον έβλεπα συχνά στον δρόμο την ώρα της δουλειάς.

Σπάνια τον έβλεπα ολόκληρο. Συνήθως έβλεπα το κεφάλι του να εξέχει από κάποιο υπόνομο.

Κάποτε , αστειευόμενος , τον ρώτησα τι «μέσον» έβαλε για να τόνε πάρουν στη δουλειά.

Μού λέγε ότι , σε αυτή τη δουλειά , θέλεις «μέσον» για να σε διώξουν.

Ίδρυσε  ξανά την χορωδία του χωριού  που είχαν ο πατέρας του και ο παππούς του.

Το πρωί με το τσαπί στον υπόνομο και το βράδυ έγραφε τις παρτιτούρες στο τραπέζι της κουζίνας του  φορώντας κάτι γυαλιά του παππού του κολλημένα με σελοτέιπ.

Μια φορά του πρότειναν να  πάει η χορωδία να κάνει φωνητικά σε μια συναυλία του Νταλάρα στην Θεσσαλονίκη.

-«Δεν μπορούμε να πάμε …μας «πειράζει» το λεωφορείο» δικαιολογήθηκε.

-«Μα τι λες; …» είπε ο απεσταλμένος « ..σας άκουσε και του κάνετε ….είναι ευκαιρία να γίνεται διάσημοι».

-« Εμάς δεν μας αρέσει ο Νταλάρας …..»  απάντησε ο Αλέκος «….αν του αρέσουμε ας έρθει να μας ακούσει εδώ».

Κάποια άλλη φορά του συστήσαμε τον Μανώλη Ρασούλη που ήρθε στο χωριό.

Συζητούσαμε και τραγουδάγαμε  όλο το βράδυ .

Αργά τον ξεπροβοδήσαμε με ένα τραγούδι στο Φόρο.

Κάποια στιγμή  του αποχαιρετισμού τον  ρωτάει ο Αλέκος  «…Πως είπαμε ότι σε λένε;» .

Ο Ρασούλης  μου είπε ότι του θυμίζει έναν Κρητικό τραγουδιστή,  ονόματι Ψαραντώνης.

Σε μια παρέα ανθρώπων της τέχνης κάποιος είπε ότι αυτός θα ήταν κατάλληλος για υπεύθυνος  πολιτισμού της Κέρκυρας.

Είπαμε  ότι είναι καλύτερα να τον αφήσουνε να συνεχίσει έτσι.

Τώρα ηχογραφούν στο σχολείο  μερικά  παραδοσιακά τραγούδια.

‘Όταν είναι έτοιμα όλα  θα τα  ακούσετε.

Προς το παρόν ακούστε τον «Βόλγα» , ένα  παλιό τραγούδι μας  που  βασίζεται σε ένα παραδοσιακό ρώσικο λαϊκό τραγούδι.

Η Εγγραφή έγινε στη μέση του δρόμου με ότι αυτό συνεπάγεται.

http://www.youtube.com/watch?v=e-JJlak4PPo&feature=plcp

ΟΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΛIΖΑ

Το χωριό μου , Το Βαλανειό , είναι ξαπλωμένο εδώ και αιώνες σε μια πλαγιά του αρχαίου όρους Ιστώνη.  Πίσω του είναι το βουνό και μπροστά του οι  αμμουδιές της βόρειας Κέρκυρας.

Οι κάτοικοι του είναι σαν όλους τους άλλους . Άλλος ψηλός άλλος  κοντός , άλλος  νευρικός , άλλος πράος και λιγομίλητος , άλλος όμορφος άλλος άσχημος, άλλος καλός , άλλος κακός, άλλος δεξιός , άλλος αριστερός.

Υπάρχουν , όμως , και ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά .

Η  περισσότεροι κάτοικοι  τραγουδάνε. Όποιος δεν τραγουδούσε ποτέ (αν υπάρχει τέτοιος) θεωρείτε …παράξενος .

Ο Δάσκαλός μας ( της χορωδίας) συνηθίζει να λέει ότι  «Αλλού για να τραγουδήσουν πρέπει να πιούν δύο μποτολιόνια κρασί . Εμείς τραγουδάμε για να μεθύσουμε.»

Πιστεύουμε, δε, ακράδαντα ότι  το Κόρο του Βαλανειού   τραγουδάει καλύτερα το Πέτα σκέψη  (“Va pensiero”)  από το Κόρο της Ρώμης.

Ένα άλλο κοινό που έχουμε είναι ότι αγαπάμε τους ξένους. Δεν νομίζω να ξέρει κανείς τον Ξένιο Δια αλλά όσοι ξένοι ήρθαν στο χωριό μας, διάσημοι και άσημοι, άνθρωποι της ανάγκης  η ταξιδιώτες  τους τραγουδήσαμε και τους βάλαμε ένα πιάτο φαί με την καρδιά μας.

Οι Αλβανοί που  ζουν στο χωριό μας είναι κομμάτι της κοινωνίας μας στα αλήθεια. Μερικοί  ζουν εδώ από μικρά  παιδιά.

Μια φορά θυμάμαι είχαν δείρει ένα  Αλβανόπουλο  κάτι «λεβέντες»  από ένα διπλανό χωριό.

 Μαζεύτηκαν οι νεότεροι και πήγαν και έδειραν αυτούς που  πείραξαν τον δικό μας.

Αγαπάμε και τα ζώα. Μην πάει το μυαλό σας σε φιλόζωους της πόλης με κουρεμένα σκυλάκια  που σπινιάρουν στο παρκέ του σαλονιού.

Η  κουμπάρα μου η Κατίνα (90 χρονών) αγαπούσε πολύ  το γέρο Γάιδαρο της παρόλο που πλέον δεν μπορούσε να την βοηθήσει.

Ο Πατέρας μου έβγαινε από το σπίτι και φώναζε: «Πηγαίνετε και έρχομαι» . 

Στον δρόμο δεν ήταν κανένας . 

Φώναζε σε  ένα ζευγάρι Δεκαοχτούρες  (πουλιά του δάσους που μοιάζουν με περιστέρια).

 Έφευγαν  τα πουλιά και πήγαιναν στο χτήμα όπου  τον περίμεναν. Τους έβαζε φαί και νερό.

Είχε και μια Δεντρογαλιά στο χτήμα  , ένα τεράστιο φίδι, τον Διαμαντή ,  που είχε αναλάβει την φύλαξη των λαχανικών από τους ποντικούς, με αμοιβή ένα κουτί γάλα την ημέρα.

 

Το ποιο αγαπημένο ζώο στο χωριό, όμως,  είναι η Λίζα.

Η Λίζα είναι μια σκυλίτσα που ήρθε πριν από χρόνια από ένα από τα διπλανά χωριά.

Πολλοί έχουν να πουν πολλές ιστορίες για σκυλιά έξυπνα και πιστά. Έχω δει  και έχω ακούσει πολλά.

 Η Λίζα είναι άλλη περίπτωση . Είναι μέλος της κοινωνίας μας .

 Δεν μπορώ να φαντασθώ το χωριό χωρίς την Λίζα.

Δεν είναι κανενός . Δεν έχει αφέντη.  Κοιμάται στην αποθήκη του «προέδρου» και την συναντάς έξω από την ταβερνούλα μας.

Πηγαίνω κάθε σαββατοκύριακο. Λογικά θα έπρεπε να μην με θυμάται.  Αν δεν την δώ έρχεται και με ακουμπάει απαλά  με την μουσούδα της.

 Θα νομίζει κανείς ότι θέλει να της δώσω κάτι. 

Δεν πεινάει .

Με κοιτάει με μάτια που δεν έχω ξαναδεί σε ζώο.

Θέλει το καθιερωμένο Σαββατιάτικο χάδι. 

Τίποτε άλλο.

Με ακλουθεί το βράδυ μέχρι το σπίτι. Κάθεται στο χαλάκι της πόρτας.

Της βάζω  λίγο κρέας .

Αργότερα την βλέπω από το παράθυρο να κατηφορίζει προς την αποθήκη.

Το πρωί βρίσκω το κομμάτι το κρέας  απέξω.

Η Λίζα αρρώστησε . 

Ανέλαβε η Χριστίνα και την πήγε στην Αχαράβη για εγχείρηση. 

Είχε καρκίνο μαστού. 

Η εγχείρηση πέτυχε αλλά σε μερικές μέρες την ξαναπήγε πάλι γιατί κόπηκαν τα  ράμματα .

Αργότερα έκανε μετάσταση .

Δεύτερη εγχείρηση.

Σήμερα είναι πολύ καλά και μάλιστα, αν και μεγάλη,  είχε και μια  επιπόλαιη ερωτική σχέση με έναν κατά πολύ νεότερο της, καθώς λένε στο χωριό.

Έτη πολλά!

Ο ΕΡΗΜΙΤΗΣ

Ο ΕΡΗΜΙΤΗΣ

Ο ερημίτης είναι μια περιοχή στην Κασσιόπη που έχει μετατραπεί σε βιότοπο και χώρο περιπάτου.

Κάθε χρόνο εκατοντάδες περιπατητές Έλληνες και ξένοι τον επισκέπτονται.

Ταυτόχρονα αποτελεί καταφύγιο για πολλά είδη ζώων και πτηνών που ζουν σε όλη την περιοχή από τον Βουθρωτό της νότιας Αλβανίας που βρίσκεται ακριβώς απέναντι μέχρι και τον ερημίτη.

Ως γνωστόν τα ζώα και τα πουλιά έχουν το θράσος
να μην αναγνωρίζουν τα σύνορα κανενός.

Πριν από καιρό έγινε απόπειρα να πουληθεί η περιοχή σε μεγαλοεφοπλιστές που ήρθαν με Ελικόπτερο και είδαν την περιοχή.

Μέσα στο ελικόπτερο που ήρθε από την Αθήνα ήταν και Δήμαρχος μας.

Στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου τότε απαντώντας σε καταγγελία που έγινε ο Δήμαρχος ισχυρίστηκε ότι ήταν στο ελικόπτερο με τους εφοπλιστές για να βγάλει φωτογραφίες ώστε να παρουσιάσει τις ομορφιές του νησιού σε διεθνείς εκθέσεις τουρισμού.

Το δημοτικό συμβούλιο έχει πάρει ομόφωνη απόφαση εναντίον της πώλησης του Ερημίτη.

Σήμερα επιχειρείται ξανά η πώληση του σε εταιρία Αμερικάνικη με διασυνδέσεις στην ανατολική Ευρώπη.

Η «Κίνηση ενάντια στο ξεπούλημα του Ερημίτη» καλεί τους κοινωνικούς, πολιτικούς και πολιτειακούς φορείς, τα σωματεία, τους συλλόγους και τον κερκυραϊκό λαό σε συγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας την Παρασκευή 14 Σεπτέμβρη 2012 και ώρα 7.00 μ.μ. με σκοπό το συντονισμό των ενεργειών και τη συγκρότηση ενός κερκυραϊκού λαϊκού κινήματος κατά των αποκρατικοποιήσεων και του ξεπουλήματος της κερκυραϊκής γης.

Μας αφορά όλους και θα είμαστε στην πρώτη γραμμή.

ΣΚΡΙΠΕΡΟ

http://www.iltrovator.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6.html

Βρίσκω, χτες βράδυ, στο δρόμο ένα φίλο από το Σκριπερό.

Με αγκαζάρει να  πάμε στην πάνω πλατείας στο πάλκο που έχει  συναυλία η μπάντα του χωριού του.

Ακολουθώ . Είναι ευκαιρία να τους ακούσω.

Πριν από καιρό είχανε μια συναυλία στο θεατράκι της Παλιοκαστρίτσας  μαζί με ένα ρόκ συγκρότημα και με μουσικές των Pink Floyd .

Εν είχα πάει . Νόμιζα ότι είναι παρακινδυνευμένο το εγχείρημα.

Είχα ακούσει την Βασιλική Φιλαρμονική ορχήστρα του Λονδίνου  σε έργα Pink Floyd  αλλά επρόκειτο για  μια κορυφαία Μπάντα.

Φτάσαμε στην πλατεία ακριβώς την ώρα που άρχιζαν .

Κλασικά και σύγχρονα κομμάτια  προσεκτικά διαλεγμένα.

Η απόδοση εξαιρετική.

Πίσω μου  κάθεται μια παρέα κοριτσιών από το Σκριπερό . Ξέρουν τα κομμάτια , σχολιάζουν την απόδοση των φίλων τους , συγχωριανών τους και συμμαθητών τους και  εκδηλώνονται με θέρμη αλλά χωρίς να ενοχλούν.

 δίπλα τους κάθεται ένα συμπαθητικό ζευγάρι Γερμανών  γύρω στα σαράντα και  σχολιάζουν στο κενό ανάμεσα στα τραγούδια.

Στο διάλειμμα τους μιλάει η μια από τις κοπέλες στα Γερμανικά και ακολουθεί ένας διάλογος .

Ρωτάω την κοπέλα  και μου λέει:

«Με ρώτησαν αν αυτή είναι η μπάντα της Κέρκυρας  και τους είπα ότι είναι η μπάντα του χωριού μου. Με ρώτησαν πόσους κατοίκους έχει το χωριό μου και τους είπα ότι είμαστε τετρακόσιοι κάτοικοι. Δεν το πίστεψαν . Νόμιζαν ότι έκανα λάθος και είμαστε σαράντα χιλιάδες.  «δεν είναι δυνατόν»  έλεγαν και ξανάλεγαν.»

Πράγματι είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς .

 Σε τετρακόσιους κάτοικους ,τα νέα παιδιά δεν μπορεί να είναι παραπάνω από  εξήντα. Αν υπολογίσει κανείς ότι αρκετοί δεν είναι ακόμα έτοιμοι να συμμετάσχουν σε μια τέτοια συναυλία , τότε το σύνολο των νέων από δεκαέξι χρονών μέχρι  τριάντα συμμετέχουν .

Αν  βάλεις και την μπαντίνα των μικρών παιδιών , τότε το σύνολο των παιδιών είναι μουσικοί εκτός των άλλων.

Λέω «εκτός των άλλων» διότι κανείς δεν είναι επαγγελματίας.

Τελειώνοντας η συναυλία  σηκώνεται να φύγει  και το ζευγάρι των Γερμανών .

Συζητούν απορημένοι  και αμήχανοι.

Γύρευε τι τους λένε οι Τραπεζίτες στην Γερμανία.

Λέω στην κοπέλα να τους πει ότι δεν είμαστε  όλοι απατεώνες , ούτε συμμορίες νεοναζί .

...και μια ωραία θεατρική βραδιά

... από το θεατρικό τμήμα του πολιτιστικού μας συλλόγου. Συγχαρητήρια σε όσους δούλεψαν γι αυτήν.

Μιά όμορφη μουσική βραδιά...

...στον Αγιάκωβο με τραγούδια παραδοσιακά και σύγχρονα από το Κόρο του Βαλανειού.
Συγχαρητήρια σε όλους όσους κουράστηκαν για να μας προσφέρουν αυτή τη στιγμή.


Ο Θόδωρος που τα έκανε όλα (πλήκτρα, κιθάρες, ηχητικά κλπ). Μόνο σουβλάκια δεν έψηνε. Αυτά τα είχε αναλάβει ο Ρωμαίος.

Ο δημήτρης που τραγούδησε τέλεια παλιά τραγούδια του Μαρούδα και άλλων.
Η Έλενα , η Μαρία, η Βέρα, ο Σπύρος, η Άννα και όλοι γενικά  είναι αξιέπαινοι.

Πάντα τέτοια!

Το Θεατρικό του πολιτιστικού μας συλλόγου

Η Θεατρική ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου θα παρουσιάσει το έργο "Τα παιδιά της Ανάγκης" γραμμένο πάνω σε μια ιδέα του Σταμάτη Μεσημέρη.

Θα ακολουθήσει καλοκαιρινό πάρτι. 

Καλή επιτυχία στα παιδιά και σε όσους συνέβαλαν.

Το Κόρο μας στον Αγιάκωβο

Το Σάββατο 11 Αυγούστου και ώρα 8.30 μμ στον Άγιο Ιάκωβο  θα γίνει η ετήσια συναυλία της χορωδίας μας. Είμαστε όλοι καλεσμένοι.

Το Μιτσό τση Αναράϊδας

Ακόμα ένα διήγημα του Παπακαβάσιλα

Το Μιτσό τση Αναράϊδας

   Στις αρχές του περασμένου αιώνα, ακόμα ο κόσμος ζούσε από τη γη, κι έτρωγε τους καρπούς της, τις περισσότερες φορές έτσι όπως τους έπαιρνε από τα δέντρα και τα φυτά, χωρίς να περνούν από φόρμες ή μηχανήματα. Τα μόνα μηχανήματα που υπήρχαν, για να διευκολύνουν τους ανθρώπους, ήταν οι μύλοι και τα λουτρουβιά. Όπου υπήρχε νερό, οι νερόμυλοι, και όπου δεν υπήρχε, οι ανεμόμυλοι. Εμείς εδώ που έχουμε νερά, είχαμε τους νερόμυλους.

Στο χωριό μας υπήρχαν αρκετοί νερόμυλοι που αλέθανε το καλαμπόκι, που πολλές φορές τους το πήγαιναν κατευθείαν από τα χωραφούλια τους ο κόσμος το βράδυ. Όταν καθότανε ο ήλιος, και αποκαμωμένοι ζώα και άνθρωποι πήγαιναν στα σπίτια τους να ξεκουραστούν, οι μυλωνάδες έπιαναν δουλειά και άλεθαν νύχτα- μέρα με βάρδιες.

Υπήρχαν πελάτες από τα γύρω χωριά, από τα πιο απομακρυσμένα, ακόμα και από τη Λευκίμη έρχονταν να αλέσουνε μερικοί.

   Στο χωριό μας είχαμε πολλούς νερόμυλους, που οι ιδιοκτήτες τους ήταν πάντα συγγενείς. Πιο γνωστοί είναι δυο μύλοι, που δουλεύανε μέχρι πριν από λίγα χρόνια.

Ο ένας ήτανε στην Ιτιά, στου Μαριόλη, που δούλευε με νερά από πηγή, ο οποίος ανήκε στους Ζαχάτες. Οι Ζαχάτες είναι όλοι Κρασακαίοι, και κατάγονται από τρεις γενάρχες. Τον Λάτζουνα που είναι οι Μπουριτσαίοι, τον Δημητρέλο που είναι οι Νταλιεταίοι, και τον Νικολέτο που είναι οι Καβασιλαίοι.

Τα σπίτια τους είναι κάτω από τον άγ’ Αρσένη, και κάνουν ένα ημικύκλιο, αρχίζοντας από το σπίτι του Μαριγούλα, και φθάνοντας μέχρι το σπίτι του Μπουρίτση, από κάτω από την Κούρτη.

Ακόμα τσακώνονται με τους Μπανάτες, υπερασπιζόμενοι τον άγ’ Αρσένη!

   Ο άλλος μύλος ήτανε στον Πρίνο και δούλευε με νερά από το ποτάμι, και είχε ιδιοκτήτες Μπανάτες. Οι Μπανάτες είναι Βασιλακαίοι, αλλά όχι από το Τετράγωνο. Το Φόρο δηλαδή. Αυτοί που είχανε τον μύλο είχαν γενάρχη τον Θωμά τον Τζήμα. Ο οποίος ακόμα ζούσε το 1890, και άλεθε στον μύλο στη βάρδια του!

Τα Μπανάτικα είναι η γειτονιά που πιάνει τα σπίτια από του Μπιζίτα, του Σμπίρη, του Μπόγια, του Νταλιμάτσια, του Τόπου, και φθάνει μέχρι το σπίτι του Θύμιου του αγροφύλακα, πίσω από του Τσάντου το μαγαζί.

Τα σπίτια τους είναι κάτω από τον άη Γιάκουβο, και κάνουν ένα ημικύκλιο.

Ακόμα τσακώνονται με τους Ζαχάτες, υπερασπιζόμενοι τον άη Γιάκουβο!

Οι απόγονοι του Τζήμα είναι οι Σμπιραίοι. Αυτοί είχανε και τον μύλο στον Πρίνο.

   Σε σχέση με τους υπόλοιπους χωριανούς, οι μυλωνάδες, από άποψη διατροφής ήταν σε κάπως καλύτερη κατάσταση, γιατί τουλάχιστον είχαν, πιο συχνά από τους άλλους, λίγο αλεύρι να φτιάξουν ψωμί και να στηρίξουν το στομάχι τους, που δε δούλευε και τόσο καλά με όλα αυτά που τρώγανε από τη γη νωπά, όταν, και όπου τα βρίσκανε. 

   Αυτή τη νύχτα, που αρχίζει η ιστορία μας, είχε βάρδια στον μύλο στον Πρίνο, ο Νικόλας ο Σμπίρης.

Τέσσερις ώρες να φέξει, και δυο να βγει το φεγγάρι, τον έπιακε φιλάτο.

Φιλάτο λέγανε τότες, το κόψιμο. Πονοστόμαχο που άρχιζε δειλά- δειλά και κατά περιόδους, με λίγο πόνο στην κοιλιά, μέχρι που γίνονταν συνεχής, δυνάμωνε, και ήταν ανυπόφορος.

   Ήτανε νύχτα βαθιά και σκοτεινή. Ο Σμπίρης ήταν μόνος του στο μύλο. Η μούδα του Τζήμα αργούσε.

Ο Νικόλας βγήκε όξω στο χωράφι, κρατώντας τη κοιλιά του, και βογκώντας απ’ τους πόνους.

Τα βογκητά του τα άκουσε ο Σταμάτης ο Τσίγκες ή Μπουμπούτσος, που γύριζε μεσ’ στο σκοτάδι, μήπως βρει να φάει κανένα αστάκι.

   Η αφέγγαρη νύχτα ήταν τότε ο τέλειος σύμμαχος για όποιον ήθελε να πάει να κλέψει κάτι για να φάει. Δεν δούλευε με την όραση. Δούλευε με την αφή. Βέβαια σε ότι αφορά τα αστάκια, τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα. Έμπαινε μέσα στο χωράφι όρθιος, και έτσι ψαχούλευε τις καλαμποκιές μια- μια από τον πάτο, μέχρι τα χέρια του να βρούνε γρόγκο. Αυτός ο γρόγκος ήταν το αστάκι.

Με τα αγγούρια όμως, που οι αγγουριές σερνότανε στο χώμα, τι έπρεπε να κάνει; Το κόλπο ήταν απλό: ξάπλωνε μέσα στις αγγουριές, και κυλιότανε μέχρι να νιώσει γρόγκο σε κάποιο σημείο του σώματός του. Αυτός ο γρόγκος, ήταν το αγγούρι!

   Ο Σταμάτης ο Τσίγκες λοιπόν, μόλις άκουσε τα βογκητά του Σμπίρη, άρχισε να παίρνει στροφές, και να σκέφτεται πως με κάποιον καλό χειρισμό της κατάστασης, ίσως να ‘τρωγε κουλούρα από το μύλο, κι όχι κανένα αστάκι ωμό,  ετούτη την αφέγγαρη βραδιά!

   Πηγαίνει σιγά- σιγά εκεί που καθότανε διπλωμένος ο Σμπίρης και βογκούσε, και του λέει με τον χαρακτηριστικό του τρόπο, λίγο αργά και με τη μύτη: «Τι έχεις, ορέ Νίκο;»

Ο Σμπίρης δεν απάντησε, και συνέχισε να βογκάει και να κρατάει το στομάχι του. Έγειρε λίγο το κεφάλι του, και τον κοίταξε λοξά, όπως ήταν όρθιος από πάνω του.

«Θέλεις να σε βοηθήσω να πάμε στο χωριό, ορέ Νικόλα;» συνέχισε ο Τσίγκες.

«Όχι… άφηκέ με, άφηκέ με… δε μπορώ σου λέω…» έλεγε κρατώντας τη κοιλιά του απ’ τους πόνους ο Σμπίρης.

   Ήταν αδύνατος, αλλά ψηλός ο Σμπίρης. Ούτε βαρύς, αλλά ούτε και ελαφρύς. Τον ζύγισε με το μάτι ο Τσίγκες, και του λέει: «Έλα, ορέ Νίκο, να σε βάλω καλιβούτσια, να πάμε στο χωριό να σου κάμουνε χαμομήλι, να σε ξορκίσει και η Μάρω του Παπά, να σου περάσει…»

   Απελπισμένος ο Σμπίρης, και γνωρίζοντας πως ο Τσίγκες δεν έκανε για τέτοιες δουλειές, τι να κάνει; Μήπως είχε και άλλη επιλογή; Μέχρι να φτάκουνε στο χωριό, θα ‘ρχότανε κι ο Τζήμας να τον αλλάξει στο μύλο.

   Δέχτηκε να τονε βάλει καλιβούτσι ο Τσίγκες, και να πάνε έτσι, ανεβαίνοντας την Καντούνα, από τον Πρίνο στο χωριό!

   Οι Βαλανίτες, που ξέρουνε το δρομολόγιο, αμέσως θα σκεφτούν πως η Καντούνα δεν ανεβαίνεται καλιβούτσια. Είναι αδύνατον, ακόμα και μέρα. Αφού αγκομαχάνε τα γαϊδούρια για να ανέβουν τη γουλάδα. Μπορεί ο Σμπίρης να μην ήταν πολύ βαρύς, αλλά κι ο Τσίγκες δεν ήτανε κανένας μπρατσωμένος, και ούτε από ‘κείνους τους τύπους που αποφασίζουν γρήγορα να κάνουν κάτι, και το φέρνουν σε πέρας που να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα!

   Για κανένα αστάκι είχε κατέβει τη Καντούνα με τα αναραϊδικά νυχτιάτικα, για να μη τον πιάκουνε. Ψηλαφιστά, τέσσερις ώρες να βγει ο ήλιος, και δυο το φεγγάρι.

   Τέλος πάντων, χαμήλωσε όσο μπορούσε ο Τσίγκες, κι ο Σμπίρης ανέβηκε καλιβούτσια, σφαδάζοντας από τους πόνους. Ανακουφίστηκε κάμποσο, όπως η κοιλιά του σφίχτηκε στην πλάτη του Τσίγκε, και πέρασε τα χέρια του στο λαιμό του για να στηρίζεται και να μη γλιστράει.

   Ξεκινήσανε με όση όρεξη μπορεί να υπάρχει σε τέτοιες περιστάσεις. Περάσανε μπροστά από τον μύλο, είδανε τον Τζήμα που είχε πάει στη θέση του, και μετά από λίγο φτάκανε τσι Ρογκιές. Εκεί που είναι τα αμπέλια του Τσέλη σήμερα, και είναι σιάδι ακόμα.

Εκεί λοιπόν, σταματάει κι ο Τσίγκες και σιγά- σιγά, τον αποθώνει σε μια αποτηλιά.

Ο Σμπίρης δεν κατάλαβε το λόγο που σταμάτησε και τον ξεφόρτωσε ο Τσίγκες. Νόμιζε πως τον απόθωκε για να ξεμουδιάσει, και σε λίγο θα συνέχιζαν για το χωριό.

   Ο Τσίγκες όμως δεν είχε την ίδια γνώμη. Λίγο πιο πάνω άρχιζε η Καντούνα, και έτσι κι αλλιώς, δεν είχε σκοπό να την ανέβει. Ούτε άδειος, ούτε φορτωμένος. Αυτός κουλούρα ήθελε μόνο να φάει! Και η κουλούρα ήτανε πίσω, στον μύλο!

   Αφού κατάλαβε ο Σμπίρης ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, λέει στον Τσίγκε: «Έλα Σταμάτη μου, πάμε να αρεβάρουμε στο χωριό, να μου κάμουνε κανένα ντεκότο, να μ’ αλαφρώσει…»

«Δίκιο έχεις Νικόλα. Αλλά εγώ, δε μπορώ να σε βάλω άλλο καλιβούτσια. Πράτει μπροστά, κι εγώ θα σε βαστάω από πίσω, από τη μέση, θα σ’ αμπώνω, όπου είναι ανήφορος, και αγάλι- αγάλι, θα αρεβάρουμε…» του λέει με την ένρινη φωνή του ο Τσίγκες!

Τι να κάμει ο Σμπίρης; Μπόρουνε, δε μπόρουνε ξεκίνησε μπροστά, και από πίσω ο Τσίγκες τον άμπωνε… φτάσανε στους πρόποδες της Καντούνας, που τέτοια ώρα, ήταν φίσκα στα αναραϊδικά…

   Ας κάμουμε άλλη μια παρένθεση. Έχει ενδιαφέρον.

Τα παλιά χρόνια για κάθε δρόμο λίγο έξω από το χωριό, και σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο, υπήρχε και ένας θρύλος. Με διαόλους, με αναράϊδες, με την Κακή Ώρα, με τον Μώρο, τη Μονοβύζα, με το μιτσό τση αναράϊδας που ήτανε κουτσό, και το είχαν δει να πρατεί πότε μπροστά, και πότε πίσω από τα αναραϊδικά, και να αλλάζει, και να γένεται πότε ασκί, πότε γάϊδαρος, και πότε τράος με τεράστια στριμμένα κέρατα!

   Τα περισσότερα από αυτά τα παραμύθια, τα ‘βγαζε ο Σουβλάκης. Όλοι τα πιστεύανε, και κανένας δεν τα πίστευε. Όλοι ύστερα φοβότανε να περνάνε από τα συγκεκριμένα σημεία, και κανένας δε φοβότανε!

   Στο γιοφύρι τση Κουρκούλενας, ήτανε το στρατηγείο των ξωτικών! Από κει ξεκινούσε το κακό. Στο δρόμο για τους Κυπριανάδες, στον Σταυρό, ήταν άλλα ξωτικά. Στα Πάνωμπέλια, έξω από τον άη Νικόλα ήταν άλλα, που έβγαιναν από τα κιβούρια, και ξαναμπαίνανε, και φέγγανε όπως οι κωλοφωτιές.

   Στο δρόμο για τσι Αγορές ήτανε η Μονοβύζα, στο χωράφι του Τσέργα. Μια αναράϊδα που στο κέντρο του στήθους της είχε ένα τεράστιο βυζί. Που για να μην την εμποδίζει όταν κατέστρεφε τα σπαρτά, του ‘δινε μία… και το πέταγε στον ώμο της, και έφτανε πίσω μέχρι τη μέση της. Ο Τσέργας δεν είχε φυτέψει ποτέ τίποτα εκεί. Μόνο μια χρονιά που είχε βάλει αγγουριές, μόλις μεγάλωσαν και άρχισαν να καρπούν, ένα πρωί τις βρήκε όλες πατημένες, λες και κάποιος πήγε τη νύχτα και… κυλιότανε απάνω τους!!

   Στο δρόμο για τα Κρασακάτικα, στο Πηγάδι τση Μαρούλως, ήτανε η Κακή Ώρα. Αυτή, τελείως ξεδιάντροπη, έβγαινε το μεσημέρι. Από τσι δώδεκα μέχρι τσι τέσσερις. Όποιος περνούσε τέτοια ώρα από κει τον έπιανε σκοτούρα, του φεύγανε τα ζα και ο γάϊδαρος, και πηγαίνανε μόνα τους στο χωριό! Κι αν έριχνες το σίκλο για να βγάλεις νερό, άκουγες παράξενες φωνές, και δε μπόρουνες να τονε τραβήξεις έξω απ’ το πηγάδι μετά!

   Μέσα στα χωράφια του Μπάρου ήτανε ο Μώρος. Ο φοβερός και τρομερός γέρος, με τα άσπρα μαλλιά, μ’ ένα παλούκι στο ένα χέρι, ένα κασσάρι στο άλλο, και με άγριες σεξουαλικές διαθέσεις! Καμία γυναίκα δεν τολμούσε να πάει στου Τρουμπάνη. Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια!

   Και για τον Πρίνο φυσικά ήταν η Καντούνα! Είκοσι μέτρα πιο πάνω, από κει που ξεφόρτωσε τον Σμπίρη ο Τσίγκες!

Γιομάτη ξωτικά και αναράϊδες. Εκεί ήτανε και η μεγάλη αναράϊδα που κρατούσε το μιτσό της από το χέρι. Βγαίνανε τέτοια ώρα και κάνανε πράματα φρικτά!

Τι κάνανε ακριβώς, κανένας δεν ήξερε να σου πει, εκτός απ’ τον Σουβλάκη που τα σκάρωνε κατά περίσταση!

Εκεί που είναι η απότομη ανηφόρα, και λίγο παραπάνω που το στρατί πάει για τον Ασώματο, είναι φίσκα στα αναραϊδικά.

Ακόμα και τώρα, για να περάσει τέτοια ώρα χωριανός από κει, πρέπει να είναι ή πολύ θαρραλέος ή πολύ πονηρός!

Οι φίλοι μας- και οι δυο- είχαν το ένα από τα παραπάνω γνωρίσματα!

   Λίγο πριν, όταν είχαν αρεβάρει στο στρατί που πάει για τσι Παλιοφυτιές, ο Τσίγκες είχε αρχίσει να μαζεύει πέτρες και να τσι βάνει στη μπούρσα του.

   Εδώ λοιπόν, είκοσι μέτρα πριν το σημείο με τα ξωτικά, αφήνει τον Σμπίρη μόνο του, πηγαίνει δέκα μέτρα μπροστά, τον καταπίνει το σκοτάδι, και αρχίζει να πετάει τις πέτρες πάνω σε μια μεγάλη αποτηλιά, ώστε να χτυπάνε εκεί, και ύστερα λόγω της κατηφόρας, να γυρίζουν πίσω και να προσγειώνονται στο σιάδι. Εκεί που περίμενε ο Σμπίρης, και, που- λίγο πιο κάτω- εξαντλούσανε τη φόρα τους.

Μια μεγάλη πέτρα πέρασε με θόρυβο δίπλα του, προχώρησε με φόρα προς τα κάτω,  πέρασε ανάμεσα από τα ποδάρια του Σμπίρη, και σταμάτησε λίγο πιο κάτω στο σιάδι.

Ο Σμπίρης σκιάχτηκε, και βογκώντας έβαλε τις φωνές.

Τα χρειάστηκε όμως και ο Τσίγκες, που από ένα σημείο και μετά, δεν ήταν σίγουρος ότι όλες αυτές οι πέτρες που ξαναγύριζαν πίσω, ήταν οι δικές του!

   Άρχισε να σταυροκοπιέται και να λέει: «άη Νικόλα που είσαι απόπερα, άγια Τριάδα, βοήθα…» και πέταξε γρήγορα άλλες δυο πέτρες που του είχαν μείνει, με όση δύναμη είχε. Και όλες αυτές οι πέτρες, λόγω της κατηφόρας, ξαναγύριζαν πίσω. Πέρναγαν με θόρυβο δίπλα από τον Σμπίρη που στο τέλος τα χρειάστηκε ακόμα περισσότερο!

   Τώρα ο Τσίγκες αποφάσισε να ρίξει το τελευταίο του χαρτί στο παιγνίδι, που αν κέρδιζε, θα ‘τρωγε κουλούρα, και ίσως έπινε και κρασί!

   Γυρίζει πίσω τρομοκρατημένος και σταυροκοπούμενος, στέκεται μπροστά στον Σμπίρη και άρχισε να λέει: «Οπω- πω, ορέ… άγια Τριάδα και άη Νικόλα μου βοήθησε… Εγώ Νικόλα μου δε πρατώ άλλο. Δεν πάω στο χωριό… Φοβάμαι μη με φάνε… Είναι όλα εκεί και χαλάσανε τη τροχαλιά του Τάτση του Γαϊδάρου… Επελήσανε κάτι αγκωνάρια όπως ο Ορθόλιθος… δεν  είδες; Είναι όλα μαζί… και κείνο το μιτσό… το κακό, το βαστάνε από το χέρι να μη τσου φύγει… τώρα εγίνηκε σα διαολίτσι, με κέρατα από κρέας και με μούτρο γρουνιού… Φοβάμαι, τρέμω Νικόλα… Θα σε περιμένω στον μύλο… φεύγω… αρρώντα… κάμε ό,τι θέλεις.»

Και παίρνει τη κατηφόρα να γυρίσει στον Πρίνο απ’ όπου είχαν ξεκινήσει!

   Τα πατήματα τα ήξερε καλά. Το σκοτάδι δεν τον εμπόδιζε, και σε πέντε λεπτά έφτασε στο χωράφι του Ζαχαρία, που ήταν απέναντι από τον τράφο, και περίμενε να δει τι θα έκανε ο Σμπίρης.

Θα γύριζε πίσω στον μύλο ή θα πήγαινε στο χωριό μόνος του; Ή… θα πάθαινε  τίποτα… άρχισε να ανησυχεί λιγάκι!

   Δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ. Σε δέκα λεπτά, τον ακούει απέναντι από το ποτάμι, στο χωράφι του Καρέτα!

Ησύχασε, και κίνησε κι αυτός σιγά- σιγά. Όταν τον αρέβαρε του λέει με τη μύτη: «Σου πέρασε Νικόλα μου το κόψιμο;»

Ο Σμπίρης δεν απάντησε και τράβηξε για τον μύλο. Πήρε και ο Τσίγκες το κατόπι του χαμογελώντας ικανοποιημένος. Τα πράγματα πήγαιναν απροσδόκητα καλά!

   Σε λιγάκι είδανε στο φως τση λαδοφωτιάς του μύλου, τον άλλο μυλωνά, τον Τζήμα, που άλεθε τα «αποθωτά».

«Αποθωτά» λέγανε οι μυλωνάδες, τα αλέσματα, που άφηναν οι αλεσματάρηδες, για να τα αλέσει αργότερα μόνος του ο μυλωνάς.

   Μόλις μπήκανε μέσα στον μύλο, ο Σμπίρης δεν φαινότανε να πονάει, και ο Τσίγκες όλο γλύκα του λέει: «Γλέπω Νικόλα, που σου πέρασε το κόψιμο τέλεια! Δόξος ο Θέος!…»

«Γελάς κακούργε. Που μ’ απαράτησες στη Καντούνα, ε; Φεύγα από ‘δω. Θα σε τσακίσω μ’ αυτό που μου ΄καμες.» Είπε ο Σμπίρης, και τον εξεμπούρισε με ένα ξύλο.

   Φυσικά ο Τσίγκες δεν έφυγε. Το είχε πάρει το παιγνίδι. Έκατσε όξω από τον μύλο, όσο να περάσει η χολή του Νικόλα. Και δεν εμπήκε μέσα, ίσιαμέ που τον φώναξε ο ίδιος!

   Και φάγανε όλοι μαζί, την κουλούρα που εντωμεταξύ είχε ετοιμάσει ο Τζήμας!

Την κουλούρα την άγινη από καλαμποκάλευρο!

Φάγανε και οι τρεις. Έπιανε και μια κολώκα κρασί, και πέσανε στα βράχλα και κοιμηθήκανε…

   Όσο για τον Νικόλα το Σμπίρη;

Ποτέ δεν τον εξανάπιακε το στομάχι του, από ‘κείνη τη βραδιά, μέχρι που πέθανε από άλλη αρρώστια…  

ΠαπαΚαβάσιλας

Βαλανειό- Κέρκυρα- 1972.

Χρήστος Κρασάκης- 2012

Αποσπάσματα από την λειτουργία στο Αγιαρσένη

Μερικά αποσπάσματα απο την Λειτουργία της προηγούμενης Κυριακής στην εκκλησία του Αγιαρσένη στο Βαλανειό.
Ο Παπασταμάτης και στους ψάλτες ο Θοδωρής , ο Αλέκος, η Αννούλα και ο Δημήτρης.
Αν βρεθήτε στο χωριό μην την χάσετε.
Δυστυχώς η κάμερα δεν είναι επαγγελματική και η εγγραφή δεν είναι καλή.

Σπύρος Χαρτοφύλακας ο Μαέστρος

του Χρήστου Κρασάκη

Τούτες τις μέρες που ο άνεμος μας κυνηγάει, και όση προσπάθεια και να κάνεις, στο δρόμο, στις τηλεοράσεις ή στο διαδίκτυο να ξεχωρίσεις κάποιο πρόσωπο που νάχει το κάτι τις του, δεν τα καταφέρνεις, καμιά φορά λοξοδρομεί ο λογισμός σου και χάνεται σε πρόσωπα του παρελθόντος. Σε πρόσωπα, που το καθένα κάτι είχε να σου πει.

Βλέπεις ανθρώπους να μιλάνε, να μιλάνε συνεχώς, με ανέκφραστα προσωπεία, να λένε όλο «εγώ κι εγώ», να φωνάζουν όλοι μαζί για να δικαιωθούν- από ποιόν;- κάποιοι λένε και «εμείς κι εμείς», και σου μένει στο τέλος μια πίκρα. Μια αίσθηση κενότητας, ένα τίποτα.

Πρόσωπα φίσκα στο μεϊκάπ, με βαμμένα μελιτζανί ή κατάμαυρα τα κεφάλια τους, να μιλάνε για τη φτώχεια και την αδικία, για παιδιά που δεν έχουν να φάνε ψωμί, για τους ανθρώπους που αυτοκτονούν, που χάνουνε τη δουλειά τους και το σπίτι τους.

Σκηνοθετημένοι, κάθονται γύρω από κάτι μεγάλα παράξενα τραπέζια, λες και κατέβηκαν τώρα δα, από το φεγγάρι, για να μας πουν αυτά που βλέπανε τόσο καιρό από ψηλά, και δεν άντεξαν άλλο, και κατέβηκαν να βάλουν κάποια τάξη, και μετά να ξαναγυρίσουν στη πατρίδα τους, το φεγγάρι.

Εντόπισα κάποια γερμανίδα πρωθυπουργό, με δυο λοξά αυλάκια στο πιγούνι της, όπως αυτά που κάνουνε οι σκιτσογράφοι, στα πρόσωπα που θέλουνε να δείξουν βλοσυρά. Είπα στον εαυτό μου, «μην κατακρίνεις κανέναν». Ύστερα από λίγο, είδα πάλι κάποιο γερμανό υπουργό να κάθεται σε αναπηρικό καρότσι, και να μιλάει σα να φτύνει, έχοντας τα ίδια σημάδια κακότητας, ζήλιας, και φόβου, μη του κλέψει κανένας το πορτοφόλι. Όπως έβανε το χέρι του στη μέσα τσέπη του σακακιού του να ελέγξει αν είναι ακόμα εκεί- το πορτοφόλι- έμοιαζε με καρικατούρα της καρικατούρας του Ναπολέοντα. 

Είπα στον εαυτό μου, αναγκαστικά κοιτάζοντας προς τα πίσω, στο παρελθόν, «ρε πως καταντήσαμε».

Ύστερα σκέφτηκα πάλι ότι- αφού ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος από τη φτιάξη του, να μαζεύει εμπειρίες στο παρόν, να καταγράφονται στο παρελθόν, και μ’ αυτές να διαμορφώνει το μέλλον- τα πράγματα δε θα ‘ναι και τόσο δύσκολα.

Έβαλα δίπλα στα πρόσωπα των ανόητων πολυλογάδων τα πρόσωπα τόσων και τόσων ανθρώπων που έχουν φύγει από κοντά μας. Καμία σύγκριση. Έβαλα πολλά μαζί, να μιλούν, να τσακώνονται, να χορεύουν στα πανηγύρια, να δουλεύουν στα εργοστάσια, στις οικοδομές, στα χωράφια, να κατεβαίνουν στις απεργίες, να τραγουδάνε μόνα τους, ή όλα μαζί οργανωμένα με τις χορωδίες… καμία σύγκριση.

Μα τι έγινε ξαφνικά; Κατέβηκε κάποιος και μας σημάδεψε με δυο γραμμές κάτω απ’ το πιγούνι; Πως πορευόμασταν τόσα χρόνια, με μια χαρά πιγούνια, και τώρα πηγαίνουμε στη δουλειά μας, και πέφτουμε από τα μπαλκόνια για να αυτοκτονήσουμε;

Δε μπορώ να το πιστέψω, και, πιστέψτε με, στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να  πιστέψω και τους φίλους μου, που μου λένε πως το πρόβλημα είναι «συστημικό». Μπορεί να είναι και λίγο έτσι, δε λέω, αλλά είναι και αλλιώς.

Πως κρατάμε τα χαρτιά όταν παίζουμε τράπουλα; Έτσι αναγκάστηκα τώρα να σκέφτομαι για να τα βγάλω πέρα. Είναι κόλπο, και είναι απλό. Όταν βλέπεις ας πούμε τον γερμανό υπουργό οικονομικών και αρχίζεις να παίρνεις ανάποδες, κλείνεις τα φύλλα, τα ανακατεύεις, και τα ξανά ανοίγεις, σαν βεντάλια. Όπως στην τράπουλα. Ο γερμανός έχει πάει στο τέλος. Ίσα- ίσα που φαίνεται μια γωνίτσα του, ούτε μάτια, ούτε πιγούνι. Πρώτο φύλλο, ο Μάνος Χατζιδάκις, στη δική μου περίπτωση.

Όποιος το κάνει οργανωμένα θα με θυμηθεί. Είναι ένα όπλο φοβερό σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Μπορείς να ζεις και να παλεύεις, έχοντας σε πρώτο πλάνο τον Χριστό, τον Τσε Γκεβάρα, τον πατέρα σου, τη μάνα σου, την Παναγία, τη Σωτηρία Μπέλου, τον Μάρκο, τον Οδυσσέα, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τον Μότσαρτ, τον Μπετόβεν και τον Μπαχ. Τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τον Ηράκλειτο… μπορείς να βλέπεις τον πατέρα σου και τον νονό σου να δακρύζουνε από χαρά κοιτάζοντας το χωραφάκι με τις περήφανες πατάτες, με το λίγο μπλε του χαλκού, και κείνο το σπασμένο άσπρο στα άνθια τους. Το βαθύ και δυνατό πράσινο στα φύλλα τους. Και την προσμονή, την προσμονή για το θαύμα κάτω από την ήμερη γη που τρίζει. Ύστερα το νερό. Να ακούσεις το νερό να μοιράζει την ενότητα. Να συγκολλά αταίριαστα μεταξύ τους στοιχεία, και να οπλίζει τις ανίκητες ρίζες με δύναμη για να θρυμματίζουνε τις πέτρες, και να τις κάνουν χώμα. Χώμα όμορφο και μαλακό που μοσχοβολά στο πέρασμα του χρόνου.

Τότε όλες αυτές οι φάτσες που σε βασανίζουν τούτο τον καιρό, μαζί με τα εγώ τους και τα βαμμένα τους μαλλιά, μαζί με τις ανοησίες τους, μαζεύονται όπως τα φύλλα της τράπουλας σε μια γωνιά του τραπεζιού, η μια πάνω στην άλλη, ανάποδα, σαν  φύλλα που έχουνε περάσει, που δεν ήτανε καλά, κι ούτε να τα βλέπεις δε θέλεις πια.

Μια μέρα που με αυτό τον τρόπο προσπαθούσα να βγάλω από μπροστά μου, κάποιον ευρωπαίο που έκανε σαν τρελός μη χάσει τα λεφτά του, έρχεται πρώτο φύλλο ο Σπύρος ο Χαρτοφύλακας. Ο δάσκαλος της χορωδίας, ο μαέστρος.

Εχάρηκα. Συγκινήθηκα. Άρχισα να θυμάμαι. Τι να πρωτοθυμηθείς όμως; Είναι σα να ανοίγεις ένα μαγαζί. Ένα παλαιοπωλείο γεμάτο χιλιάδες όνειρα μέσα, που το κάθ’ ένα σε προσκαλεί και το ακολουθείς σαν ονειροβάτης. Βγαίνεις έξω από τον τόπο και το χρόνο, γελάς και κλαις μόνος σου. Βιώνεις ξανά μια άλλη ζωή, που και αυτή ήταν δική σου κάποτε. Που έβλεπες έναν άνθρωπο να κλαίει από ευχαρίστηση για κάτι που έφτιαξε κάποιος άλλος άνθρωπος. Τρελά πράγματα. Όμως αληθινά μέχρι κεραίας.

Ήτανε γύρω στα 1970, που επανακυκλοφόρησε (πρώτη έκδοση 1965) σε βινίλιο, η μουσική και τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι από δυο θεατρικά έργα, που παίζονταν εκείνη την εποχή ή λίγο πιο πριν. Το Παραμύθι Χωρίς Όνομα της Π. Σ. Δέλτα, σε στίχους του Ιάκ. Καμπανέλλη, και ο Ματωμένος Γάμος του Φ. Γκ. Λόρκα, σε μετάφραση του Νίκου Γκάτσου.

Εκείνη την εποχή για μας τα παιδιά, ήταν σα να κυκλοφορούσε τώρα, ένας δίσκος- ξέρω ‘γω- του… Ρέμου. Ήταν είδηση, και ειδικά σε ‘μας που ήμασταν χορωδοί. Υπάρχει, όπως σε πολλά έργα αυτού του πανέξυπνου ανθρώπου, ένα κάτι που σου μαγνητίζει το μυαλό, και σου στρογγυλεύει την ακοή. Ακούς ήχους που σου θυμίζουν πράγματα όμορφα και λαμπερά, ενώ μπορεί να μιλάνε για πόλεμο ή για κάποιο φονικό.

Έτσι λοιπόν κι εγώ, μέχρι να πάρει χαμπάρι ο δάσκαλος για το δίσκο, τον είχα μάθει κι όλας απ’ έξω. Όλα τα τραγούδια στη σειρά, να τα τραγουδάω, και τα ορχηστρικά καρφωμένα μέσα στο μυαλό μου να τα σκέφτομαι λίγο πριν κοιμηθώ σαν προσευχή.

Μερικά τραγούδια, μου είχαν κολλήσει και τα ψιθύριζα συνέχεια χωρίς να θέλω.

Με άκουσε ο δάσκαλος…

Κάναμε πρόβα για κάποια συναυλία, σε κείνο το σπιτάκι στην αγία Βαρβάρα στη Δάφνη. 

Τραγουδούσα, «κουβάρι, κουβαράκι/ τι λες να τραγουδήσεις;/ Λαβωματιές κερένιες,/ καημούς από μυρτιά./ Η χαραυγή θα γιάνει/ τον πόνο της νυχτιάς./»

Ο δάσκαλος από τη χαρά του δάκρυσε. Από τη χαρά του τίναζε- ξετίναζε- τον ώμο του. Έκλεινε και άνοιγε απότομα τα μάτια του. Θέριευε το τικ που είχε… Έκανε μπάσο. Ύστερα έκανε βαρύτονο. Μετά έκανε σιγόντο. Κατόπιν έκανε πρίμο!

Όλα αυτά όρθιος, φυσώντας το διαπασών, και περπατώντας από τη μια άκρη του  δωματίου στην άλλη. Όταν έφτανε στην άκρη και δεν είχε άλλο χώρο να προχωράει, νόμιζες πως θα περάσει μέσα από τον τοίχο και θα φύγει, και ασυναίσθητα κοίταζες προς την εξώπορτα όπου θα έμπαινε όταν θα γύριζε!

Είχε κόσμο πολύ εκεί.

Τον ξέραμε το δάσκαλό μας.

Ήξερε να λέει «φχαριστώ», και να δέχεται την ανωτερότητα κάποιου άλλου τη δεδομένη στιγμή. Εκείνη την ώρα ήταν ο Χατζιδάκις που έπρεπε να ευχαριστήσουμε. Άλλη ώρα ήταν ο δάσκαλός μας. Έτσι είναι η ζωή. Δεν είναι όλα ισοπεδωμένα. Δε βουλώνουμε τα αυτιά μας ώστε να ακούμε μονάχα τη δική μας φωνή, κι όταν ακούμε τους άλλους να μιλούν, με τη δική τους, μας κακοφαίνεται. Αυτό κάνει και ο Σόϊμπλε και είδατε τι έπαθε…

Θεός φυλάξει…

Χρήστος Κρασάκης.

Αθήνα- 15 Μαΐου 2012