ΟΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΛIΖΑ

Το χωριό μου , Το Βαλανειό , είναι ξαπλωμένο εδώ και αιώνες σε μια πλαγιά του αρχαίου όρους Ιστώνη.  Πίσω του είναι το βουνό και μπροστά του οι  αμμουδιές της βόρειας Κέρκυρας.

Οι κάτοικοι του είναι σαν όλους τους άλλους . Άλλος ψηλός άλλος  κοντός , άλλος  νευρικός , άλλος πράος και λιγομίλητος , άλλος όμορφος άλλος άσχημος, άλλος καλός , άλλος κακός, άλλος δεξιός , άλλος αριστερός.

Υπάρχουν , όμως , και ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά .

Η  περισσότεροι κάτοικοι  τραγουδάνε. Όποιος δεν τραγουδούσε ποτέ (αν υπάρχει τέτοιος) θεωρείτε …παράξενος .

Ο Δάσκαλός μας ( της χορωδίας) συνηθίζει να λέει ότι  «Αλλού για να τραγουδήσουν πρέπει να πιούν δύο μποτολιόνια κρασί . Εμείς τραγουδάμε για να μεθύσουμε.»

Πιστεύουμε, δε, ακράδαντα ότι  το Κόρο του Βαλανειού   τραγουδάει καλύτερα το Πέτα σκέψη  (“Va pensiero”)  από το Κόρο της Ρώμης.

Ένα άλλο κοινό που έχουμε είναι ότι αγαπάμε τους ξένους. Δεν νομίζω να ξέρει κανείς τον Ξένιο Δια αλλά όσοι ξένοι ήρθαν στο χωριό μας, διάσημοι και άσημοι, άνθρωποι της ανάγκης  η ταξιδιώτες  τους τραγουδήσαμε και τους βάλαμε ένα πιάτο φαί με την καρδιά μας.

Οι Αλβανοί που  ζουν στο χωριό μας είναι κομμάτι της κοινωνίας μας στα αλήθεια. Μερικοί  ζουν εδώ από μικρά  παιδιά.

Μια φορά θυμάμαι είχαν δείρει ένα  Αλβανόπουλο  κάτι «λεβέντες»  από ένα διπλανό χωριό.

 Μαζεύτηκαν οι νεότεροι και πήγαν και έδειραν αυτούς που  πείραξαν τον δικό μας.

Αγαπάμε και τα ζώα. Μην πάει το μυαλό σας σε φιλόζωους της πόλης με κουρεμένα σκυλάκια  που σπινιάρουν στο παρκέ του σαλονιού.

Η  κουμπάρα μου η Κατίνα (90 χρονών) αγαπούσε πολύ  το γέρο Γάιδαρο της παρόλο που πλέον δεν μπορούσε να την βοηθήσει.

Ο Πατέρας μου έβγαινε από το σπίτι και φώναζε: «Πηγαίνετε και έρχομαι» . 

Στον δρόμο δεν ήταν κανένας . 

Φώναζε σε  ένα ζευγάρι Δεκαοχτούρες  (πουλιά του δάσους που μοιάζουν με περιστέρια).

 Έφευγαν  τα πουλιά και πήγαιναν στο χτήμα όπου  τον περίμεναν. Τους έβαζε φαί και νερό.

Είχε και μια Δεντρογαλιά στο χτήμα  , ένα τεράστιο φίδι, τον Διαμαντή ,  που είχε αναλάβει την φύλαξη των λαχανικών από τους ποντικούς, με αμοιβή ένα κουτί γάλα την ημέρα.

 

Το ποιο αγαπημένο ζώο στο χωριό, όμως,  είναι η Λίζα.

Η Λίζα είναι μια σκυλίτσα που ήρθε πριν από χρόνια από ένα από τα διπλανά χωριά.

Πολλοί έχουν να πουν πολλές ιστορίες για σκυλιά έξυπνα και πιστά. Έχω δει  και έχω ακούσει πολλά.

 Η Λίζα είναι άλλη περίπτωση . Είναι μέλος της κοινωνίας μας .

 Δεν μπορώ να φαντασθώ το χωριό χωρίς την Λίζα.

Δεν είναι κανενός . Δεν έχει αφέντη.  Κοιμάται στην αποθήκη του «προέδρου» και την συναντάς έξω από την ταβερνούλα μας.

Πηγαίνω κάθε σαββατοκύριακο. Λογικά θα έπρεπε να μην με θυμάται.  Αν δεν την δώ έρχεται και με ακουμπάει απαλά  με την μουσούδα της.

 Θα νομίζει κανείς ότι θέλει να της δώσω κάτι. 

Δεν πεινάει .

Με κοιτάει με μάτια που δεν έχω ξαναδεί σε ζώο.

Θέλει το καθιερωμένο Σαββατιάτικο χάδι. 

Τίποτε άλλο.

Με ακλουθεί το βράδυ μέχρι το σπίτι. Κάθεται στο χαλάκι της πόρτας.

Της βάζω  λίγο κρέας .

Αργότερα την βλέπω από το παράθυρο να κατηφορίζει προς την αποθήκη.

Το πρωί βρίσκω το κομμάτι το κρέας  απέξω.

Η Λίζα αρρώστησε . 

Ανέλαβε η Χριστίνα και την πήγε στην Αχαράβη για εγχείρηση. 

Είχε καρκίνο μαστού. 

Η εγχείρηση πέτυχε αλλά σε μερικές μέρες την ξαναπήγε πάλι γιατί κόπηκαν τα  ράμματα .

Αργότερα έκανε μετάσταση .

Δεύτερη εγχείρηση.

Σήμερα είναι πολύ καλά και μάλιστα, αν και μεγάλη,  είχε και μια  επιπόλαιη ερωτική σχέση με έναν κατά πολύ νεότερο της, καθώς λένε στο χωριό.

Έτη πολλά!

Ο ΕΡΗΜΙΤΗΣ

Ο ΕΡΗΜΙΤΗΣ

Ο ερημίτης είναι μια περιοχή στην Κασσιόπη που έχει μετατραπεί σε βιότοπο και χώρο περιπάτου.

Κάθε χρόνο εκατοντάδες περιπατητές Έλληνες και ξένοι τον επισκέπτονται.

Ταυτόχρονα αποτελεί καταφύγιο για πολλά είδη ζώων και πτηνών που ζουν σε όλη την περιοχή από τον Βουθρωτό της νότιας Αλβανίας που βρίσκεται ακριβώς απέναντι μέχρι και τον ερημίτη.

Ως γνωστόν τα ζώα και τα πουλιά έχουν το θράσος
να μην αναγνωρίζουν τα σύνορα κανενός.

Πριν από καιρό έγινε απόπειρα να πουληθεί η περιοχή σε μεγαλοεφοπλιστές που ήρθαν με Ελικόπτερο και είδαν την περιοχή.

Μέσα στο ελικόπτερο που ήρθε από την Αθήνα ήταν και Δήμαρχος μας.

Στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου τότε απαντώντας σε καταγγελία που έγινε ο Δήμαρχος ισχυρίστηκε ότι ήταν στο ελικόπτερο με τους εφοπλιστές για να βγάλει φωτογραφίες ώστε να παρουσιάσει τις ομορφιές του νησιού σε διεθνείς εκθέσεις τουρισμού.

Το δημοτικό συμβούλιο έχει πάρει ομόφωνη απόφαση εναντίον της πώλησης του Ερημίτη.

Σήμερα επιχειρείται ξανά η πώληση του σε εταιρία Αμερικάνικη με διασυνδέσεις στην ανατολική Ευρώπη.

Η «Κίνηση ενάντια στο ξεπούλημα του Ερημίτη» καλεί τους κοινωνικούς, πολιτικούς και πολιτειακούς φορείς, τα σωματεία, τους συλλόγους και τον κερκυραϊκό λαό σε συγκέντρωση στο Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας την Παρασκευή 14 Σεπτέμβρη 2012 και ώρα 7.00 μ.μ. με σκοπό το συντονισμό των ενεργειών και τη συγκρότηση ενός κερκυραϊκού λαϊκού κινήματος κατά των αποκρατικοποιήσεων και του ξεπουλήματος της κερκυραϊκής γης.

Μας αφορά όλους και θα είμαστε στην πρώτη γραμμή.

ΣΚΡΙΠΕΡΟ

http://www.iltrovator.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6.html

Βρίσκω, χτες βράδυ, στο δρόμο ένα φίλο από το Σκριπερό.

Με αγκαζάρει να  πάμε στην πάνω πλατείας στο πάλκο που έχει  συναυλία η μπάντα του χωριού του.

Ακολουθώ . Είναι ευκαιρία να τους ακούσω.

Πριν από καιρό είχανε μια συναυλία στο θεατράκι της Παλιοκαστρίτσας  μαζί με ένα ρόκ συγκρότημα και με μουσικές των Pink Floyd .

Εν είχα πάει . Νόμιζα ότι είναι παρακινδυνευμένο το εγχείρημα.

Είχα ακούσει την Βασιλική Φιλαρμονική ορχήστρα του Λονδίνου  σε έργα Pink Floyd  αλλά επρόκειτο για  μια κορυφαία Μπάντα.

Φτάσαμε στην πλατεία ακριβώς την ώρα που άρχιζαν .

Κλασικά και σύγχρονα κομμάτια  προσεκτικά διαλεγμένα.

Η απόδοση εξαιρετική.

Πίσω μου  κάθεται μια παρέα κοριτσιών από το Σκριπερό . Ξέρουν τα κομμάτια , σχολιάζουν την απόδοση των φίλων τους , συγχωριανών τους και συμμαθητών τους και  εκδηλώνονται με θέρμη αλλά χωρίς να ενοχλούν.

 δίπλα τους κάθεται ένα συμπαθητικό ζευγάρι Γερμανών  γύρω στα σαράντα και  σχολιάζουν στο κενό ανάμεσα στα τραγούδια.

Στο διάλειμμα τους μιλάει η μια από τις κοπέλες στα Γερμανικά και ακολουθεί ένας διάλογος .

Ρωτάω την κοπέλα  και μου λέει:

«Με ρώτησαν αν αυτή είναι η μπάντα της Κέρκυρας  και τους είπα ότι είναι η μπάντα του χωριού μου. Με ρώτησαν πόσους κατοίκους έχει το χωριό μου και τους είπα ότι είμαστε τετρακόσιοι κάτοικοι. Δεν το πίστεψαν . Νόμιζαν ότι έκανα λάθος και είμαστε σαράντα χιλιάδες.  «δεν είναι δυνατόν»  έλεγαν και ξανάλεγαν.»

Πράγματι είναι δύσκολο να το πιστέψει κανείς .

 Σε τετρακόσιους κάτοικους ,τα νέα παιδιά δεν μπορεί να είναι παραπάνω από  εξήντα. Αν υπολογίσει κανείς ότι αρκετοί δεν είναι ακόμα έτοιμοι να συμμετάσχουν σε μια τέτοια συναυλία , τότε το σύνολο των νέων από δεκαέξι χρονών μέχρι  τριάντα συμμετέχουν .

Αν  βάλεις και την μπαντίνα των μικρών παιδιών , τότε το σύνολο των παιδιών είναι μουσικοί εκτός των άλλων.

Λέω «εκτός των άλλων» διότι κανείς δεν είναι επαγγελματίας.

Τελειώνοντας η συναυλία  σηκώνεται να φύγει  και το ζευγάρι των Γερμανών .

Συζητούν απορημένοι  και αμήχανοι.

Γύρευε τι τους λένε οι Τραπεζίτες στην Γερμανία.

Λέω στην κοπέλα να τους πει ότι δεν είμαστε  όλοι απατεώνες , ούτε συμμορίες νεοναζί .