Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΤΕΤΡΑΦΩΝΙΑΣ

Ακούγεται αδιανόητο και όμως η τετραφωνία δεν ήταν πάντα νόμιμη!

Εν έτει, λοιπόν, 1846 ο Ορθόδοξος Πατριάρχης και η Ιερά Σύνοδος έβγαλαν διάταγμα απαγόρευσης της τετραφωνίας γιατί όπως πίστευαν αυτού του είδους η χορωδιακή μουσική είχε ως αποτέλεσμα την "τέρψιν" κάτι που δεν συνάδει με τις Ορθόδοξες χριστιανικές παραδόσεις.

Ανοίξτε το έγγραφο της Ιεράς Συνόδου που επισυνάπτω στην ανάρτηση για του λόγου το αληθές.

ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ Ένα παλιό Βαλανίτικο τραγούδι

Ακούστε ένα απόσπασμα του παραδοσιακού Βαλανίτικου τραγουδιού "Άγγελέ μου", από πρόβα της χορωδίας μας.

ΤΣΙ ΜΟΥΛΑΣ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ

Πρόκειται για μια τοποθεσία που βρίσκεται ανάμεσα στο Βαλανειό και στο Σωκράκι.


Τα παλιά χρόνια η εποικοινωνία των δύο χωριών γινόταν απο έναν δρόμο που σήμερα είναι δύσβατος.


Η διαδρομή είναι πανέμορφη και αξίζει κανείς να την περπατήση.


Στο βάθος της ρεματιάς υπάρχη ένα παλιό Βενέτικο γεφύρι στην τοποθεσία "Κρύο Νερό". Υπάρχουν και τα ερείπια μιας παλιάς Βυζαντινής εκκλησιάς των Αγίων Θεοδόρων.


Η Περιοχή Του παλιόκαστρου περιβάλεται απο έναν παλαιό μύθο που μας τον είχαν αφηγηθεί πολλές φορές.


Ας τον ακούσουμε άλλη μιά φορά από τον συγχωριανό μας Σπύρο Κωστελλέτο.





ΑΓΥΡΩ :ΜΙΑ ΤΡΑΓΙΚΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΡΧΟΝΤΟΠΟΥΛΑ


Μιά αφήγηση από τον Σπύρο Κωστελλέτο

Όπως σε κάθε περιοχή της Ελλάδας ,ετσι και στην Κέρκυρα υπάρχουν θρύλοι ,που μας συνδέουν με το μακρινό παρελθόν της πατριδας μας.
Υπάρχει λοιπον μια περιοχή ανάμεσα στο Σωκρακι και το Βαλανειο, που ονομαζεται Παλιοκαστρο.Εκει συμφωνα με τις διηγησεις των παλαιοτερων, βρισκεται ο τοπος του δραματος τη Αγυρως .Αν και δεν εχουν βρεθει δειγματα ,που να πιστοποιουν την υπαρξη του καστρου ,για μας η Αγυρω πλανιεται εκει γυρω και στοιχειωνει τον τοπο.
Το καστρο ,συμφωνα με τη διηγηση ,ανηκε στον πατερα της και η αρχοντοπουλα μας πηγαινε συχνα εκει για κυνηγι .Συχνα εκανε το μπανιο της στην Γιατρικια βρυση πριν γυρισει στο καστρο.
Η εποχες ηταν τοτε ταραγμενες και πολύ συχνα επιδρομεις αποβιβαζοταν στα παραλια της Κερκυρας και ρημαζαν τον τοπο.Ετσι λοιπον εφτασε εκείνη η μαύρη μερα ,που θα άλλαζε για παντα τη ζωη της Αγυρως.Γυριζοντας από το κυνηγι ,αντίκρισε μαύρους καπνούς να ανεβαίνουν στο ουρανο.Η καρδια της σφίχτηκε καθώς είδε ότι έρχονταν από τη μεριά του αλλου καστρου ,που βρισκόταν τα αγαπημένα της προσωπα.Η μαύρη είδηση δεν άργησε ναρθει.Το καστρο ειχε πέσει! Το μυαλο της θόλωσε δεν μπορουσε να σκεφτει λογικα.Ολα ειχαν χαθεί! Ξεκινησε για να επιστρέψει στο καστρο ,αλλα δεν έμελλε να φτάσει ποτε.
Το χρωματιστο μαντηλι που φορουσε στα μαλλια της και το κεντημενο ζωναρι της ,εγιναν τα αντικειμενα που βοηθησαν να βαλει τελος στην ζωη της.Με το ένα εδεσε τα ματια του μουλαριου της και με το άλλο τα δικα της.Η τυφλη πορεια του μουλαριου ,την οδηγησε στον παρακειμενο γκρεμο.Αχωριστοι στην ζωη, αχωριστοι και στον θανατο.Απο τοτε ολοι ξερουν την τοποθεσία σαν «της μουλάς το πήδημα».Αυτό ηταν το τραγικό τελος της αρχοντοπούλας, που ακουγε στο όνομα Αγύρω.

ΤΕΤΡΑΦΩΝΙΑ

Η τετραφωνική χορωδία στα Επτάνησα αποτελεί την βάση της αγροτικής μουσικής παράδοσης των Επτανησίων. Στην Κέρκυρα λειτουργούν δεκάδες χορωδίες κυρίως στα χωριά της Βόρειας Κέρκυρας. Παρόμοια παράδοση υπάρχη σε αρκετές περιοχές της Μεσογείου χωρίς μέχρι τώρα να μπορεί κανείς να πεί με σιγουριά για την προέλευσή της.

Άλλοι λένε ότι οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων αν αρχίσει να τραγουδάει θα οδηγηθεί στην τετραφωνία. Υπάρχει όμως και η άποψη σύμφωνα με την οποία , η τετραφωνία εμφανίζεται μετά την αναγγένηση ως αγροτικό τραγούδι το οποίο μπορούσε να τραγουδηθεί στους αγρούς απο ομάδες ανθρώπων που δεν είχαν την δυνατότητα χρήσης μουσικών οργάνων.

Η τετραφωνική χορωδία είναι ένα σύνολο που χωρίζεται σε τέσσερις ομάδες φωνών που τραγουδούν σε διαφορετική μελωδία πάνω στο ίδιο τραγούδι και το τετραφωνικό τραγούδι ακούγεται ως σύμπλεξη αυτών των φωνών.

Είναι δύσκολο ως είδος για δύο λόγους. Πρώτον γιατί χρειάζεται να υπάρχη σωστός συντονισμός των φωνών και δευτερον επειδή το τετραφωνικό τραγούδι τραγουδιέται ακαπέλα(δηλαδή χωρίς την συνοδεία οργάνων) ,πράγμα που αποτελεί κίνδυνο ωστε εάν μιά φωνή "πέσει" ένα ημιτονιο η και περισότερο να συμπαρασύρει και την υπόλοιπη χορωδία.

Παραθέτω εδώ ένα βιντεάκι που έφτιαξα με ένα τετραφωνικό τραγούδι που τραγουδούσαν οι αγρότισες στους ορυζόνες της βόρειας Ιταλίας.

Οι τραγουδίστριες ανήκουν στο coro delle mondine di Trino Vercellese και το Τρίνο είναι ένα μικρό χωριό όπου όλες οι γυναίκες δουλευαν ως εργάτριες γης στους ορυζόνες της περιοχής Βερτζελέσε. Μοντίνες ονομάζουν οι Ιταλοί της εργάτριες στους ορυζόνες και το όνομά τους συνδέεται με σπουδαίους κοινωνικούς αγώνες.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ- Φωτογραφίες ενός νέου Βαλανίτη

Ένας νεαρός Βαλανίτης παρουσιάζει τις φωτογραφίες του στο Διαδύκτιο . Ο Δημήτρης Κυριάκης μας εκπλήσει ευχάριστα με την δουλειά του. Οι φωτογραφίες του είναι εξαιρετικές και αξίζει κανείς να τις απολαύσει.

Ελπίζουμε να παρουσιάσει κάποια στιγμή την δουλειά του σε μιά εκθεση φωτογραφίας.

Τις φωτογραφίες του μπορείται να δείτε στην διεύθηνση http://www.flickr.com/photos/dimitriskyriak/

Ένα αφήγημα για τον Φλού

ΕΝΑ ΑΦΗΓΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΛΟΥ

Ο Φλού (με τόνομα ) υπήρξε ο βασικός γκόμενος της Λούλας της κουτσής (αν έχετε ακουστά).
Έκανε παρέα με τον Τζίνο του ψυχιατρείου , με την Βαλεντίνη και με την «κοπέλα» την ξακουστή.
Η καλύτερή του ήταν όταν τον έπαιρνα μαζί μου στο Βαλανειό. Ανέβαινε στο φορτηγάκι μου και με περίμενε για να ξεκινήσουμε.

Άραζε στον ανήφορο του Αγιαρσενιού (μεγάλη η χάρη του) και περίμενε αραχτός στον ήλιο να γίνει το φαί.
Αλώνιζε όλη μέρα από του Καρκαλά μεχρι τα Αγριώματα και από τα Νερούλια μέχρι τον Ορθόλιθο.
Κάποια φορά τον βρήκα να με περιμένει κοντά τσι Χιλιδρονιές δίπλα στο ποτάμι.

Ο Φλού ! Βίος και πολιτεία.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Ήρθε κουλούκι ακόμα και εγκαταστάθηκε μιαν ωραία πρωία στο εργαστήριό μου στην Πόλη . Τούδωσα ένα μπισκότο και από τότε δεν έφυγε από κεί μέχρι τα βαθειά του γηρατειά.
Έγινε και διάσημος στο πανελλήνιο με ένα γράμμα που έγραψε γιαυτόν μια γειτόνισσα και το δημοσίευσε η «Καθημερινή».

Πείραζε τις μελαχρινές (ήταν καλός ο Φλού). Και κάποια φορά που μου έκανε μια αυστηρή παρατήρηση κάποια γειτόνισσα λέγοντας μου
- « Να μαζέψεις αυτόν τον κοπρίτη που μας κουβάλησες εδώ γιατί δεν έχουμε όρεξη να μας αφήσει έγκυος την Ρόζα»
Έτσι είπε για τον Φλού το κτήνος!
Τότε και εγώ της απάντησα
- « Μην ανησυχείτε κυρία μου θα τον μάθω να τραβιέται»

Τον ονόμασα έτσι γιατί και ο γνωστός Φλού ( ο Μπάμπης) είχε ένα σκύλο κοκκινωπό και τον έσερνε μαζί του στις περιπλανήσεις του- ως γνωστόν ο Μπάμπης ο Φλού ήταν γνωστό Βαποράκι (του μπουρνόβα) και ανέπτυξε πλούσια εμπορική δραστηριότητα στας Ανθήνας.

Πάμε παρακάτω

Ο καλύτερός φίλος του Φλού ήταν ο Τζίνο του ψυχιατρείου και τούτο διότι είχαν διαφορετικές προτιμήσεις στις γκόμενες.
Για να σου δώσω να καταλάβεις αγαπητέ μου αναγνώστη, ο Τζίνο γούσταρε πολύ την Βαλεντίνη και ξημεροβραδιαζότανε στο χαλί της εισόδου (της Βαλεντίνης) περιμένοντας να τηνε βγάλει η Κυρία Νίκη για κατούρημα.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ο Φλού δεν έδινε δεκάρα για την Βαλεντίνη . Αντιθέτως έλιωνε σαν το κεράκι της Λαμπρής για την Λούλα την Κουτσή , για την οποία , όμως δεν έδινε δεκάρα ο Τζίνο.

Ο Τζίνο αιχμαλωτίστηκε από μια Αθηναία που ήρθε για διακοπές στην Κέρκυρα .Tον πήρε μαζί της στην Αθήνα και το έκλεισε στο κηπάριο του σπιτιού της και τον έχει δεμένο « για το καλό του». Για να μην τονε πατήσουνε –λέει-τα αυτοκίνητα.
Και ενώ ο Τζίνο ήταν εξόριστος στο κολαστήριο του Αιγάλεω, ο Φλού συνέχιζε την σταδιοδρομία του από την πολη στο χωριό και από το χωριό στην πόλη.

Όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισε να τον ενοχλεί μια ανυπόφορη ωτίτιδα . Έκανα τα πάντα . Σταγόνες, αντιβίωση, μέχρι και κορτιζόνες. Μάταια η ωτίτιδα δεν υποχώρησε ποτέ .
Ο Φλού άφησε την τελευταία του πνοή ένα βράδυ πάνω στο γραφείο του σιδηρουργείου μου.
Απορούσα πάντα πώς κατάφερε να ανέβει. Και τούτο διότι προς το τέλος της 15ετούς του θητείας επί της γης δεν μπορούσε να κουμαντάρει τα πίσω του πόδια.

Τώρα ο Φλου κοιμάται στο οικόπεδο πίσω από το ψυχιατρείο ( εκεί που τώρα είναι το πάρκιν ).

Επειδή έχω λάβει πολλά email και πολλοί με ρωτούν ποιός είναι αυτός δίπλα στο Φλού ? Απαντώ απο εδώ και μην με ενοχλήσετε ξανά.

Αυτός που βλέπετε δίπλα στον Φλού είναι ο Σπύρος ο Κωστελέτος απο τσου Χωροπισκόπους.

Νάχα μια ξέστα φαραώ

Ένα παλιό χωριάτικο Κερκυραίικο τραγουδάκι .

Το τραγούδι "Άγγελε μου" είναι απο τα παλαιά τραγούδια του Βαλανειού το έχουμε ακούσει απο τους προγόνους μας και το τραγουδούν ακόμα οι νεώτεροι .

Η Μαγική Βραδυά η αλλιώς Ο Γκίωνης είναι απο τα πιό γνώστα και ένα απο τα ωραιότερα τραγούδια του Βαλανειού.
Το τραγούδησαν πολλές γενιές πριν το τραγουδήσουν οι νεώτεροι Βαλανίτες.

Οί Κερκυραικές παραδοσιακές στάσεις στον έρωτα

Αφορμή για αυτήν την ανάρτηση μου έδωσε η δήλωση μιας νεαράς Βαλανείτισας ότι τα αγόρια του χωριού είναι δήθεν αλλά "δεν".

Ένα αρσενικό βέβαια μου απάντησε "έλα τώρα μωρέ Σταμάτη που κάθεσε και ακούς τσι ζάμπες".

Καλου κακού πάντως εγώ θα συμβάλω στην τόνωση της ερωτικής μας ζωής παρουσιάζοντας σήμερα τρείς από τις Γνωστότερες παραδοσιακές μας στάσεις.

1. Πόντα ντι λέττο

Πρόκειται για μια δημοφιλή στάση αν και πολλοί έχουν παραπονεθεί ότι είναι κουραστική. Είναι προφανές ότι τους διαφέυγουν αρκετές και σημαντικές λεπτομέρειες.

2. Σόρδολο αμπιτάντε

Εξίσου δημοφιλής στάση που προυποθέτει το ένα απο τα δύο (τουλάχιστον) μέρη να έχει αναστολές ενώ το άλλο να έχει και μια κάποια ρομαντική διάθεση.

3. Σεσάντα νόβε σάλτο αλιμπαρτάρε

Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν γιατί ενώ -όπως καταλαβαίνετε -πρόκειται για το παραδοσιακό 69, συμβαίνει μια καινοτομία. Γίνεται ένα- η και επαναλαμβανώμενα - αλιμπαρταρίσματα χωρίς να χαλάει το "νούμερο".

Ακούγεται εύκολο αλλά χρειάζεται αυτοσυγκέντρωση και απόλυτο συντονισμό.

Δυστυχώς δεν μπορώ να μπώ σε λεπτομέρειες γιατί μας διαβάζουν και μικρά παιδιά. Σε ένα πόνημα, πάντως, που ετοιμάζω με τίτλο "Κερκυραικό κάμα Σούτρα"(εκδόσεις Πήγή), θα αναφερθώ εκτενώς στο θέμα.

Όπως καταλαβαίνετε για κάθε απορία σας στη συγκεκριμένη ανάρτηση απαντώ μόνο μέσω e-mail.

Καλή επιτυχία αδέλφια!

Mήδεια

Η "Μήδεια" του αξέχαστου γελοιογράφου και θεατρικού συγγραφέα Μπόστ ήταν το έργο που ανέβασαν τα παιδιά και η νεολαία του Βαλανειού φέτος τον Αυγουστο.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος τα παιδιά του χωριού με την βοήθεια του πολιτιστικού συλλόγου ανέβασαν το εν λόγω έργο.
Τους αξίζουν συγχαρητήρια γιατί όταν όλη η δραστηριότητα πολιτιστικών συλλόγων άλλων χωριών εξαντλήται στο ψήσιμο αρνιών και σουβλακιών , τα παιδιά τολμούν να αναμετρηθούν με δύσκολα πράγματα.

Σονάρω πιτσικάντο

ΣΟΝΑΡΩ ΠΙΤΣΙΚΑΝΤΟ
Πρόκειται για ένα τραγούδι που γράφτηκε στις μέρες μας αλλά με την παλαιά γλώσσα των Κερκυραίων και που(εκτός των άλλων) δείχνει με ένα τρόπο την απόσταση που υπάρχει απο την σημερινή γλώσσα. Πιό κάτω κάνω και τη μετάφραση.



ΣΟΝΑΡΩ ΠΙΤΣΙΚΑΝΤΟ
Μπιτάδα είναι τα δόντια τσι
Μπιτάδα τα μαλιά τσι
Μπιτάδες κι’σαίτες τσι
Οπου πελή η ματιά τσι

Τα πιτορένια φρύδια τσι
Κι’ποντερνή ματιά τσι
Στουπίρουν το τσερβέλο μου
Ζυγώνοντες σιμά τσι


Στο μπότζο τσι αποκατωθιό
Με νόμπιλε μπελκάντο
Και στραντιβάριους βιολί
Σονάρω πιτσικάντο.

Τσι κάνω και χαρίσματα
Τα στέλνω με τον Τάτση
Αν δε την κάμω αβάκα μου
Να μη με λένε Μάτση

(Ρεφρ.)
Κάποιος που έχει λουτρουβιό
Τηνε κοπλιμεντάρει
Και λένε πως ελόου του
Θέλει να τηνε πάρει

Κάλιο να μ’έχει σκλάβο και
Στ’αρθούνια μου τορνέτο
Το λουτρουβιάρη αν παντρευτεί
Θα πιάκω το σκεπέτο

ΑΛΕΚΟΣ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΑΣ Βαλανειό Κέρκυρας 2006

Παίζω βιολί χωρίς δοξάρι (με τις άκρες από τα δάκτυλα)

Πυκνά είναι τα δόντια της
πυκνά και τα μαλιά της
πυκνά και τα βέλη
που πετάει η ματιά της

Τα ζωγραφιστά φρύδια της
και η αιχμηρή ματιά της
θολώνουν το μυαλό μου
όταν την πλησιάζω

Στο μπαλκόνι της απο κάτω
με ευγενές τραγούδι
και στραντιβάριους βιολί
παίζω με τις άκρες των δακτύλων

Της κάνω και δώρα
τα στέλνω με τον Τάσσο
και αν δεν την κάνω φιλενάδα μου
να μην με λένε Σταμάτη

Κάποιος που έχει ελαιοτριβείο
της κάνει κοπλιμέντα
και λένε πως αυτός
θέλει να την πάρει

Καλύτερα να με έχει σκλάβο
με χαλκά στα ρουθούνια
τον Ελαιοτριβέα αν παντρευτεί
θα πάρω το ντουφέκι.

Ρικίνι

Αυτή είναι μια δορυφορική φωτογραφία απο το Ρικίνι.
Το Ρικίνι είναι μια διαστάυρωση-οικισμός κοντά στο Βαλανειό. Απο τα αρχαιολογικά ευρήματα φαίνεται ότι ήταν πέρασμα από την Αρχαιότητα.

Αυτό είναι το Ερείπιο του Ρωμαικού Εργαστηρίου κεραμικής που εγκαταλείφθηκε χωρίς περίφραξη χωρίς στέγαστρο και - ευτυχώς - χωρίς πινακίδα , μπάς και γλυτώσουμε το ρεζιλίκι τουλάχιστον. Και μην το βλέπετε έτσι τώρα! Το χειμώνα γίνεται λούμπα.

Και αυτό είναι το Πέτρινο Ενετικό γεφύρι στο Ρικίνι εγκαταλελειμένο στη μοίρα του.

Το Χελιδόνι μου

Αυτός που βλέπετε είναι ο συγκάτοικος μου. Ερχεται κάθε χρόνο και φτιάχνει φωλιά ακριβώς πάνω απο το κεφάλι μου. Με χέζει ακατάπαυστα και τον ανέχομαι γιατί μου έχει μπεί η ιδέα ότι μάλλον το αξίζω.

Τελευταία μου έχει μπεί, επίσης, η ιδέα οτι κάθε χρόνο έρχετε και με άλλη γκόμενα. Κοντεύω να σκάσω απο τη ζήλεια

Δεν είμαι σίγουρος αλλά η περσινή μου φαινότανε πιό χοντρή. Η άδυνάτισε η είναι καμιά πιτσιρίκα εξ' Αιγύπτου.

Όπως και νάχει το πράγμα, ώς οικογενειάρχης είναι άψογος. Πάει κιέρχεται όλη μέρα και αυτός και αυτή προκειμένου να ταίσουνε τρία κεφάλια παιδιά.

Κάποια στιγμή τους έπεσε ένα και έγινε πανδαιμόνιο . Το ζεύγος ωριόταν και ευτυχώς που είμουν εκεί και άρχισα να πετάω στους γάτους ότι είχα, ενα βιβλίο του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες , ένα δίσκο σερβιρίσματος , το κινητό μου και ένα πήλινο τασακι.

Τελικά τα κατάφερα και ο πιτσιρικάς εγκατασταθηκε στη φωλιά του σώος.

Έλπιζα ότι το ζευγος θα εκτιμούσε την αυταπάρνηση μου για την σωτηρία του υιού τους αλλά αντ'αυτού συνέχιζε να με χέζει ακατάπαυστα.

Αλήθεια, ξέρει κανείς, τα χελιδόνια αδυνατίζουν?

Ο ΠαπαΣταμάτης

Ο Παπασταμάτης. ο παπάς του Βαλανειού είναι,ας πούμε, ένας παπάς που δεν ταιριάζει στο στερεότυπο που γνωρίσαμε οι παλαιότεροι.

Ο παπάς άλλων εποχών ήταν αυστηρός, βλοσυρός, συνδεδεμένος με την εξουσία και μέρος αυτής.

Ο παπασταμάτης είναι πάντα χαμογελαστός, παίζει με τα μικρά παιδιά στην πλατεία, τραγουδάει στους δρόμους , είναι και φανατικός οπαδός του Ολυμπιακού και της εθνικής Ελλάδος. Μπαινοβγαίνει στα σπίτια και κουβεντιάζει με όλους , ενδιαφέρεται για όλους.

Οι νεότεροι τον αντιμετωπίζουν απολύτως φυσιολογικά και τον συμπαθούν.

Το πρόβλημα υπάρχει μ ε τους γεροντότερους που έχουν συνηθίσει αλλιώς .

'Οπως και ναχει έγω τον προτιμώ έτσι, παρόλο που δεν μου πέφτει λόγος ένεκα του ότι είμαι άθεος. Πάντως απ' όσο γνωρίζω ετούτος φαίνεται να είναι πιό κοντά στο χριστιανισμό.

Να φαντασθεί κανείς ότι πηγαίνω ενίοτε και στην εκκλησία επειδή έχει εξαιρετική φωνή , είναι τονισμένος και όταν τον συνοδεύει και το κόρο η λειτουργία ειναι κάτι μοναδικό.

Αν βρεθήτε στο Βαλανειό, πηγαίνετε να ακούσετε τον Παπασταμάτη στην Εκκλησιά και δέν θα χάσετε.

Ο Αλέκος Χαρτοφύλακας

Αυτός ο άνθρωπος μοιάζει για μαέστρος χορωδίας?

Και όμως ο Αλέκος του Τσίγκε η ο Αλέκος Χαρτοφύλακας είναι ο δάσκαλος στο Κόρο Βαλανειού.

Γυρνάει όλο το καλοκαίρι ξυπόλητος για να έχει "επαφή με τη Γή". Τρώει τολάχιστον έξι αυγά την ημέρα. Πίνει πεντε-έξη καφέδες . Στάνταρ κοτόπουλο κάθε Κυριακή. Φοράει ότι βρεί μπροστά του. Του αρέσει να τραγουδάει τις νύχτες έξω απο το χωριό και όταν του είπαν να πάει με τη χορωδία στη Θεσσαλονίκη για να κάνει "φωνητικά" σε μιά συναυλία του Νταλάρα είπε ότι δεν μπορεί γιατί τονε "χαλάει" το λεωφορείο.

-"Μα πώς θα σας ακούσει ο Νταλάρας ?"Τον ρώτησαν.

- "Άκου να σου πώ" του λέει " εμένα δε μ'αρέσει ο Νταλάρας άλλα άμα θέλει να μας ακούσει ας έρθει εδώ" .

Αν δεν ήταν ο Αλέκος -χωρίς υπερβολή-θα είχε χαθεί ενα μεγάλο μέρος της μουσικής μας παράδοσης. Άσε που δεν θάχα μάθει να τραγουδάω και εγώ.

Η Ταβέρνα του Αλέκου του Ντίτση

Ο Αλέκος του Ντίτση Διευθήνη την καλύτερη ταβέρνα του Γαλαξία (τουλάχιστον).

Μίλαμε για απίστευτα φαγητά (μαγειρεύη η μάνα του και καμία φορά και ο πατέρας μου ως προφεσόρος).

Όποιος πάει κατα το Βαλανειό να δοκιμάσει μαγειρευτά και ψητά στου Αλέκου. Είναι φτηνός, καθαρός και μαγειρεύη ορίτζιναλ παραδοσιακές συνταγές.

Κάποιο χειμώνα η χορωδία έλεγε τα κάλαντα έξω απο την ταβέρνα και στον τοίχο ήταν κολλημένο ένα χαρτί του Αλέκου που έλεγε "ΠΕΜΠΤΗ ΠΑΤΣΑ" όταν λοιπόν η χορωδία έφτασε στο "έτη πολλά" μερικοί τραγούδαγαν "πέμπτη πατσά".

Και βάζει και καλά τραγούδια , και τραπεζάκια έξω, και σερβίρει και όποιος μπορεί.

Τα παιδιά μας

Τά παιδιά του χωριού μας,σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, είναι τα πιό ήσυχα παιδια του κόσμου.

Το χειμώνα πηγαίνουν στο σχολείο του Αγρού και το καλοκαίρι είναι όλη μέρα στο δρόμο, στίς παραλίες και το βράδυ μέχρι αργά παίζουν στο χωριό. Και όταν λέμε "μέχρι αργά" ενοούμε μέχρι τις δύο και πολλές φορές (τα σαββατόβραδα) και πολύ αργότερα.

Ένα τέτοιο Σαββατοβραδο που καθόντουσαν στα σκαλιά του Αγιακώβου είδα ένα που είχε αποκοιμηθή, και κανείς δεν ανησυχούσε, και γιατί άλλωστε.

Κάθε καλοκαίρι έχουμε διαμαρτυρίες (απο επισκέπτες κυρίως) γιατί -λένε- τους ενοχλούν τα παιδιά.

Βέβαια εκτός απο τα παιδιά τους ενοχλούν οι μύγες,τα κουνούπια, οι ζάμπες,τα χελιδόνια, ο γάιδαρος της κουμπάρας μου της Κατίνας , ο ταβερνιάρης ακόμα και τα παιδιά της χορωδίας που τραγουδάνε στα σκαλιά του Αγιακόβου.

Τί να κάνουμε δεν γίνεται να τα αλλάξουμε όλα . Οποιανού του αρέσει η ησυχία ας κάτσει στην πλατεία Κολιάτσου.

Βαλανειό για πάντα

Βαλανειό Video

Va, pensiero, sull'ali dorate;
Va, ti posa sui clivi, sui colli,
Ove olezzano tepide e molli
L'aure dolci del suolo natal!

Del Giordano le rive saluta,
Di Sionne le torri atterrate...
Oh mia patria si bella e perduta!
O membranza sì cara e fatal!

Arpa d'or dei fatidici vati,
Perché muta dal salice pendi?
Le memorie nel petto raccendi,
Ci favella del tempo che fu!

O simile di Solima ai fati
Traggi un suono di crudo lamento,
O t'ispiri il Signore un concento
Che ne infonda al patire virtù!

-------------------------------------------------

Τράβα μυαλό μου πάνω στα χρυσωμένα φτερά
Πέτα πάνω απ τις πλαγιές και τους λόφους
Εκεί που η γλυκιά , απαλή αύρα
χαϊδεύει την πατρική μας γή.

Χαιρέτα τις όχθες του Ιορδάνη,
Τους γκρεμισμένους πύργους της Σιών…
Ω πατρίδα όμορφη και χαμένη,
Ω μνήμη αγαπημένη και πικρή.

Λύρα χρυσή των προφητών,
Γιατί σιωπηλή κρέμεσαι στο δέντρο;
Φέρε τις μνήμες τις παλιές
να ζεστάνουν τις καρδιές και τα στήθη.

Θύμισε μας της Ιερουσαλήμ τα πάθη
Παίξε μαζί μας θρήνο πικρό.
Ή, μέσα από του Θεού τη βούληση,
Δώσε μας δύναμη να υπομείνουμε τα δεινά.

Ηλιοβασίλεμα στο Βαλανειό

Φωτογραφία του βαλανειού από το δρόμο των χωροεπισκόπων . Απέναντι διακρίννται τα βουνά της Αλβανίας βόρεια των Αγίων Σαράντα.

Armolino

A R M O L I N O
Ένα τραγούδι που ταξιδεύει για αιώνες πάνω σε μια σανίδα



Κανείς δεν ξέρει πότε πρωτοτραγουδήθηκε και ποιος είναι ο συνθέτης .
Από τη γλώσσα και το περιεχόμενο καταλαβαίνουμε ότι είναι ναυτικό Ενετικό τραγούδι και πρέπει να γράφτηκε ανάμεσα στο 1204 μ.Χ και στο 1795 μ.Χ .
Το πιθανότερο είναι να ήρθε στην Κέρκυρα κατά την Δεύτερη Ενετική περίοδο δηλαδή από το 1386 μ.Χ έως το 1797μ.Χ .
Εκείνη την εποχή Η «Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας» ήταν μια μεγάλη ναυτική και εμπορική δύναμη της μεσογείου και είχε τον έλεγχο του εμπορίου στο μεγαλύτερο μέρος της Περιοχής . Η μεταφορά των εμπορευμάτων γινόταν από Αρμάδες πλοίων που διέθεταν δικό τους οπλισμό ενίοτε δε συνοδευόταν από πολεμικά πλοία .
Ο φόβος των πειρατών , των Γενοβέζων ανταγωνιστών , των Οθωμανών που επιζητούσαν τον έλεγχο της ανατολικής μεσογείου και των κινδύνων της θάλασσας, με τα μέσα της εποχής, καθιστούσαν αδιανόητο το ταξίδι για ένα πλοίο μόνο του.
Σε αυτές τις συνθήκες , που μεγάλος αριθμός ναυτικών επάνδρωνε τα εμπορικά πλοία της εποχής, διαμορφώθηκε μια ναυτική κουλτούρα στοιχεία της οποίας διασώζονται μέχρι σήμερα.
Είναι ευτύχημα που ένα τέτοιο τραγούδι σώζεται μέχρι σήμερα στο Βαλανείο , ένα μικρό χωριό της Βόρειας Κέρκυρας , με μακραίωνη όμως μουσική παράδοση.
Το πιθανότερο είναι , το Αρμολίνο, να τραγουδήθηκε για πρώτη φορά εκείνη την εποχή όπου στην Κέρκυρα , με την παρότρυνση των Ενετών , ιδρύονται οι πρώτοι γεωργικοί οικισμοί και αναπτύσσεται η ελαιοκαλιέργεια .
Απόστρατοι ενετοί φρουροί των συνόρων και ναυτικοί , πειρατές , κρητικοί πρόσφυγες και Ηπειρώτες φυγάδες , συγκροτούν τις πρώτες κοινότητες της Βόρειας Κέρκυρας . Από τότε μέχρι τις μέρες μας το Αρμολίνο ταξιδεύει από στόμα σε στόμα.
Χρειάστηκε το μεράκι και η επίμονη του Μουσικού Ομίλου Βαλανειού «Το Κόρο» και του δασκάλου του Αλέκου Σ. Χαρτοφύλακα Για να μπορέσει το Αρμολίνο να συνεχίσει το απίστευτο ταξίδι του.
Το ταξίδι ενός τραγουδιού που γράφτηκε και τραγουδήθηκε από τους ναύτες των Ενετικών πλοίων, και αφού εγκατέλειψε την θάλασσα και τα βάσανα της, πάνω σε μια σανίδα βγήκε στη στεριά και συνέχισε να ταξιδεύει από στόμα σε στόμα . Στα χωράφια του καλοκαιριού και στα αποπνικτικά καφενεία του χειμώνα . Σε προαύλια εκκλησιών και σε βραδινούς περιπάτους. Σε καντάδες ερωτευμένων και σε συναυλίες χορωδιών. Από χωρικούς που μπορούν να καταλάβουν τι αξίζει χωρίς την «βοήθεια» μεσαζόντων πλασιέ της «πρέπουσας» μουσικής.
Που να το φανταστή ο συνθέτης ότι το Αρμολίνο θα το τραγουδούσαν το 2005 μ.Χ σε μια εποχή που το πιο ανθεκτικό τραγούδι αντέχει έξι μήνες και που τα μουσικά γούστα ορίζονται από την λεγόμενη «Μουσική βιομηχανία» .
Σε μια εποχή που είναι της μόδας «τραγούδια για το τίποτα γραμμένα».

Το τραγούδι περιγράφει την άθλια ζωή των ναυτικών των ιστιοφόρων εμπορικών πλοίων του 18ου αιώνα όπου ταξιδεύουν «έρημοι , μόνοι, και ποτέ χαρούμενοι». Έτσι αποφασίζουν να βάλουν τέλος στα βάσανα τους . Βυθίζουν τα πλοία στα σκοτεινά βάθη και ως ξένοι βγαίνουν στη στεριά πάνω σε σανίδες.

Το Αρμολίνο γράφτηκε στην Ενετική Διάλεκτο της Ιταλικής γλώσσας, σ’ αυτό βρίσκουμε και λέξεις από την γλώσσα των ναυτικών εκείνης της εποχής καθώς και λέξεις που παραφράσθηκαν στο διάβα των αιώνων .
Παρ’ όλα αυτά έγινε δυνατόν να μεταφραστεί με αρκετά μεγάλη ακρίβεια. Λέξεις όπως Mirmillo – Mirmillione = Μονομάχος (της αρχαίας Ρώμης),έχει αντικατασταθεί ,στην νέα ιταλική γλώσσα αλλά και στην Ενετική, από τη λέξη Gladiatore, η ακόμα η λέξη Αrmo- Armolino = Πλήρωμα ιστιοφόρου πλοίου η κωπηλάτες , σήμερα χρησιμοποιείτε μόνο στην αγωνιστική ιστιοπλοία . Επίσης η έκφραση Varare se fonto ca scuritan που σημαίνει « καθελκύω-βυθίζω στα σκοτεινά νερά» Δεν χρησιμοποιείτε σήμερα με αυτή την σύνταξη.

Armolino

Armolino sordito cinque cento sareto
Mirmillo si appo te
Ame tanti si l'amore
Armolino tersi mai,privi,soli,alegri mai
Purre che bricconico tanto si si
Agente primento seconto giorda
Varare se fonto ca scuritan
piano pianissimo andiamo via
eri per porre torno e ritornare
o me aiuti me a me ta via
san uno foreste se tavolare.