Τον Δημήτρη (του Ράκη) τον πρόλαβα στο χωριό να παίζει με τα μεγαλύτερα παιδιά, και ύστερα από χρόνια, τον ξανάδα στην Αθήνα όταν έφυγα κι εγώ από το χωριό.
Αυτό που ξεχώριζε τον Δημήτρη από τους άλλους – και στο χωριό – ήταν αυτή η υποψία χαμόγελου που σχηματίζονταν στο πρόσωπό του, όταν έρχονταν από αντίθετη κατεύθυνση και συναντιόνταν τα μάτια του με τα δικά μου.
Μετά δε μιλούσε. Έφευγε… αλλά εγώ έμενα- πώς να το πω- με μια γεύση αποδοχής(;), όπως και να’ χει, μου έμενε ένα ευχάριστο συναίσθημα, που κρατούσε μέχρι την επόμενη φορά που γίνονταν το ίδιο…
Στο χωριό, αυτοί οι μεγαλύτεροι, έφτιαχναν καρότσια από ξύλα, καρφιά και σύρματα, που μπορούσε να ανέβει απάνω ένα άτομο, να οδηγεί, και οι άλλοι οι μικρότεροι, να σπρώχνουν από πίσω. Βέβαια καμιά φορά που πήγαινε κατ’ ευθείαν στις βατσουνιές και έπρεπε να σταματήσει, ακόμα σπρώχναμε, και ο Δημήτρης φώναζε… αλλά που ν’ ακούσουμε εμείς.
Ένα τέτοιο καρότσι, νομίζω ήταν που ανέβηκε απάνω μια φορά ο Βασίλης (τση Μαριέτας), επήρε πόζα οδηγού, και φώναξε: «αμπόχτε το καβότσι μου, κι εγώ το κουμανταύω!!»
Βεβαίως και δεν μπορούσε να το κουμαντάρει, αφού μετά από λίγο ο Βασίλης μας κοίταζε αποσβολωμένος μέσα από το καναλέτο, και το καρότσι πήγαινε χωρίς κουμανταδόρο… προς το Ρεκίνι!
Μέσα σ’ όλα αυτά, και σε άλλα πολλά και καλά, ήρθε κατακέφαλα και στο Δημήτρη- όπως και σε όλους τους άλλους- η απόφαση να φύγει… να πάει να «φτιάξει τη ζωή του».
Να πάει που;;
Να φτιάξει τι;;
Αφού εκεί που ήταν, δε γίνονταν καλύτερα!
Αφού εκεί που πήγε, δε γίνονταν χειρότερα…
Αυτό που ξέρω εγώ- φίλε μου Δημήτρη- είναι ότι εσύ δε μάσησες, όπως εμείς!
Εσύ ήξερες απ’ την αρχή πού- ήτανε καλύτερα, πού- έπρεπε να κάτσουμε όλοι και να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο χωρίς να αφήνουμε «κενά» μέσα στη ψυχή μας.
Όμως δεν είπες τίποτα, δεν έκανες τίποτα- τα άφησες για τους άλλους, τους «οργανωμένους» τους αγωνιστές των δικαίων του Λαού… τρομάρα μας.
Κι έτσι…
Αυτοί, με τη ματιά του λύκου, τρέχουν να σώσουνε ακόμα τον κόσμο… από τον «Παράδεισo»…
Κι εσύ, με τη ματιά του αρνιού, θα κάτσεις να μας περιμένεις στο μόνο τραπέζι που δεν καταφέραμε να γεμίσουμε ποτέ:
Το τραπέζι της Χαράς!
Μετά δε μιλούσε. Έφευγε… αλλά εγώ έμενα- πώς να το πω- με μια γεύση αποδοχής(;), όπως και να’ χει, μου έμενε ένα ευχάριστο συναίσθημα, που κρατούσε μέχρι την επόμενη φορά που γίνονταν το ίδιο…
Στο χωριό, αυτοί οι μεγαλύτεροι, έφτιαχναν καρότσια από ξύλα, καρφιά και σύρματα, που μπορούσε να ανέβει απάνω ένα άτομο, να οδηγεί, και οι άλλοι οι μικρότεροι, να σπρώχνουν από πίσω. Βέβαια καμιά φορά που πήγαινε κατ’ ευθείαν στις βατσουνιές και έπρεπε να σταματήσει, ακόμα σπρώχναμε, και ο Δημήτρης φώναζε… αλλά που ν’ ακούσουμε εμείς.
Ένα τέτοιο καρότσι, νομίζω ήταν που ανέβηκε απάνω μια φορά ο Βασίλης (τση Μαριέτας), επήρε πόζα οδηγού, και φώναξε: «αμπόχτε το καβότσι μου, κι εγώ το κουμανταύω!!»
Βεβαίως και δεν μπορούσε να το κουμαντάρει, αφού μετά από λίγο ο Βασίλης μας κοίταζε αποσβολωμένος μέσα από το καναλέτο, και το καρότσι πήγαινε χωρίς κουμανταδόρο… προς το Ρεκίνι!
Μέσα σ’ όλα αυτά, και σε άλλα πολλά και καλά, ήρθε κατακέφαλα και στο Δημήτρη- όπως και σε όλους τους άλλους- η απόφαση να φύγει… να πάει να «φτιάξει τη ζωή του».
Να πάει που;;
Να φτιάξει τι;;
Αφού εκεί που ήταν, δε γίνονταν καλύτερα!
Αφού εκεί που πήγε, δε γίνονταν χειρότερα…
Αυτό που ξέρω εγώ- φίλε μου Δημήτρη- είναι ότι εσύ δε μάσησες, όπως εμείς!
Εσύ ήξερες απ’ την αρχή πού- ήτανε καλύτερα, πού- έπρεπε να κάτσουμε όλοι και να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο χωρίς να αφήνουμε «κενά» μέσα στη ψυχή μας.
Όμως δεν είπες τίποτα, δεν έκανες τίποτα- τα άφησες για τους άλλους, τους «οργανωμένους» τους αγωνιστές των δικαίων του Λαού… τρομάρα μας.
Κι έτσι…
Αυτοί, με τη ματιά του λύκου, τρέχουν να σώσουνε ακόμα τον κόσμο… από τον «Παράδεισo»…
Κι εσύ, με τη ματιά του αρνιού, θα κάτσεις να μας περιμένεις στο μόνο τραπέζι που δεν καταφέραμε να γεμίσουμε ποτέ:
Το τραπέζι της Χαράς!
