Va, pensiero, sull'ali dorate;
Va, ti posa sui clivi, sui colli,
Ove olezzano tepide e molli
L'aure dolci del suolo natal!
Del Giordano le rive saluta,
Di Sionne le torri atterrate...
Oh mia patria si bella e perduta!
O membranza sì cara e fatal!
Arpa d'or dei fatidici vati,
Perché muta dal salice pendi?
Le memorie nel petto raccendi,
Ci favella del tempo che fu!
O simile di Solima ai fati
Traggi un suono di crudo lamento,
O t'ispiri il Signore un concento
Che ne infonda al patire virtù!
-------------------------------------------------
Τράβα μυαλό μου πάνω στα χρυσωμένα φτερά
Πέτα πάνω απ τις πλαγιές και τους λόφους
Εκεί που η γλυκιά , απαλή αύρα
χαϊδεύει την πατρική μας γή.
Χαιρέτα τις όχθες του Ιορδάνη,
Τους γκρεμισμένους πύργους της Σιών…
Ω πατρίδα όμορφη και χαμένη,
Ω μνήμη αγαπημένη και πικρή.
Λύρα χρυσή των προφητών,
Γιατί σιωπηλή κρέμεσαι στο δέντρο;
Φέρε τις μνήμες τις παλιές
να ζεστάνουν τις καρδιές και τα στήθη.
Θύμισε μας της Ιερουσαλήμ τα πάθη
Παίξε μαζί μας θρήνο πικρό.
Ή, μέσα από του Θεού τη βούληση,
Δώσε μας δύναμη να υπομείνουμε τα δεινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου