Μου τον σύστησε ο Ντόλος το προηγούμενο Σαββατόβραδο. Είχα πάντα την αίσθηση ότι δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν, πάντα, μια ακαθόριστη ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων.
Και τώρα σκεκόταν μπροστά μου με προτεταμένο το χέρι.
Τον κοίταγα αποσβολωμένος. Του έδωσα το χέρι για να διαπιστώσω ότι υπάρχει στ'αλήθεια.
Πολλά χρόνια στην Αγγλία .
Έρχεται που και πού στο χωριό αλλά δεν έτυχε να συναντηθούμε.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι μιλούσε σαν να μήν είχε φύγει ποτέ απο την Κέρκυρα . Άψογη προφορά και χρήση της γλώσσας μας, κατακάθαρες αναμνήσεις , σπόρ ντύσιμο , πάντα αδύνατος . Με τίποτα δεν φαίνονται τα χρόνια του.
Όλο το σαββατόβραδο ταξίδευα στα χρόνια της πρώτης δημοτικού. Τότε που ο Σπούργιτας ανέβαινε στο τελευταίο τσουφιλίδι της ελιάς στον Αγιάκωβο και ο "Σαλιβάνος" , ο φοβερός και τρομερός δάσκαλος μας, να ωρύεται απο κάτω.
Μου είπε ότι θα ξαναγυρίσει στο χωριό αργότερα.
Καλή αντάμωση φίλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου