Απο συζητήσεις που έχω κάνει προκύπτει η ανάγκη της δημιουργίας ενός αρχείου παλιών και νέων φωτογραφιών κατοίκων του χωριού μας η και σπιτιών τοπίων κλπ.Είναι προφανές ότι αν δεν ψηφιοποιήσουμε τις φωτογραφίες που υπάρχουν σκόρπιες σε κάθε σπίτι ,οι περισσότερες θα καταστραφούν και θα χαθούν για πάντα.
Θα χαθεί έτσι ένα οπτικό υλικό που υπάρχει ακόμα .
Ήδη εγώ έχω αρκετές φωτογραφίες που μου έδωσαν μερικές οικογένειες του χωριού μας.
Δεν αρκούν. Χρειάζεται να μαζευτούν και άλλες .
Η ιδέα έχει ως εξής .
Να ανοίξουμε μια νέα σελίδα αρχείου φωτογραφιών όπου να μπορεί ο καθένας κάνοντας κλίκ στο link να το ανοίξει.
Κάθε φωτογραφία να είναι αριθμημένη και να έχει δυνατότητα υποβολής σχολίων. Αυτό για να μπορούμε να αναγνωρίσουμε πρόσωπα που ενδεχομένως δεν τα ξέρουμε.
Όποιος έχει φωτογραφικό υλικό να το σκανάρει και να μας το στέλνει για να το αναρτήσουμε
5 σχόλια:
Χρήστο
Κάτω δεξιά είναι αλήθεια ότι είσαι εσύ;
~Ναι, ναι, Σταμάτη, χα, χα, χα!!
Χρήστος.
(Για του λόγου το
αληθές....)
Δε θέλεις να μοιάζεις
Σε καμία
Ούτε από την Αμερική
Ούτε από την Αυστραλία.
Ποιά είσαι'σύ δεν έχει
Σημασία.
"Αφού ανασαίνεις και ζείς
σ'αυτή τη δική μας εποχή,
στην κλειστή σιωπή
βρίσκεται η δύναμή σου.
Σαν
το χλωρό χορτάρι στον αέρα
ανατριχιάζεις και γελάς,
όμως εσύ, είσαι χώμα.
Είσαι ρίζα σκληρή.
Είσαι η γη που περιμένει..."(*)
Μπορεί κανείς να φανταστεί αυτούς τους ανθρώπους, κλειδαμπαρωμένους
στα σπίτια τους, με δύο/τρείς συναγερμούς ο καθένας, για να μη τους κλέψουν τίποτα;
~Πόσο αλλάξαμε αδέρφια!!
(*)Τσέζαρε Παβέζε.
Χρήστος Κρασάκης.
Χρήστο
μια και ανέφερες για κλειδαμπαρώματα άκου και τούτο.
Έχω ένα φίλο που μένει στήν Πόλη.
Ήρθε απο την Αθήνα κάπου στο ΄84.
Έπιασε δουλειά κάπου και ένα Σαββάτο μεσημέρι που γύρναγε απο τη δουλειά διαπίστωσε ότι είχε χάσει τα κλειδιά του σπιτιού.
Γύρναγε όλο το μεσημέρι απελπισμένος και κουρασμένος να βρεί κλειδαρά.
Όταν άνοιξε καμιά φορά την πόρτα ορκίστηκε να αφήσει το κλειδί πάνω στην κλειδαριά (απο την έξω μεριά) για πάντα.
Πράγματι, μέχρι σήμερα το κλειδί είναι ακριβώς εκεί και δεν τον έχουν κλέψει ποτέ.
Αντιθέτως όλοι οι διπλαμπαρωμένοι γειτόνοι όλο και κάπια διάρηξη έχουν υποστεί;
Αφού κάθε τόσο με ρωτάει ανήσυχος.
"Λές να νομίζουν ότι ο κλέφτης είμαι εγώ;"
Σταμάτη
Αυτό θέλω να πω πιο πάνω.
Σκέφτομαι όμως...Τόσα ερεθίσματα,
τόσα σχόλια, έστω και ανόητα...
Γιατί ακόμα είναι όλοι κλειδωμένοι;
Χρήστος
Δημοσίευση σχολίου