Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Λίζα



Η αγαπημένη σκυλίτσα του χωριού. Χαδιάρα και με εκείνο το βλέμμα γεμάτο μελαγχολία.
Σπάνια είναι πεινασμένη . Όλοι κάτι τις δίνουν.
Εκείνο που ζητάει είναι λίγη προσοχή και ένα χάδι.
Ένα βράδυ την χάιδεψα και με ακολούθησε μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου.
Σκέφτηκα ότι πεινούσε και της έδωσα κάτι.
Ούτε που το μύρισε .
Δεν ξέρω... αλλά αυτό το σκυλί δεν μπορώ να το κοιτάξω πολύ ώρα στα μάτια.
Πριν απο ένα χρόνο είχε αρρωστήσει βαρειά.
Μιά συγχωριανή μας την πήγε στην Αχαράβη και της έκαναν εγχείρηση. Χρειάστηκε να την ξαναπάει γιατί κοπήκαν τα ράμματα .

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΗΣ ΛΙΖΑΣ

Αυτή, Σταμάτη, ήταν φίλη του Θεμιστοκλή παιδιόθεν.
Όταν ακόμα είχε γάιδαρο και πήγαινε
στα Κυπριαναδίτικα.
Ξεκίναγαν κάθε μέρα στις έξι ώρα το πρωί και συνομιλούσαν.
Αυτός της έλεγε τα βάσανά του κι εκείνη τον άκουγε με μεγάλη προσοχή. Ποτέ δεν πήγαινε, όπως οι άλλοι σκύλοι, μπροστά να τρέχει και να ξαναγυρίζει. Πάντα ήτανε δίπλα του, γιατί είχε αυτό το σπάνιο και μεγάααλο χάρισμα, να ακούει!!
Πολλοί άνθρωποι, και όχι μόνο Βαλανίτες, της έχουν μιλήσει για διάφορα θέματα που τους απασχολούσαν, συνήθως πολύ σοβαρά.
Ακόμα κι εγώ που σου μιλώ, έχω κλάψει μαζί της τα μεσάνυχτα για πράγματα που αν τα έλεγα βεβαίως στους ανθρώπους, θα φαίνονταν αστεία, αν τολμούσα κιόλας να τα πω...
Αυτή λοιπόν η ύπαρξη, με τον καιρό έγινε κάτι σαν αποθήκη συναισθημάτων, παθών, προσδοκιών και ότι άλλο βασανίζει τον καθένα, που όμως δεν έχει το κουράγιο να το εξομολογηθεί στους ανθρώπους.
(Κι έτσι, συμβαίνει ακόμα, να τρώει και καμία κλωτσιά από κάποιον που ξέρει ότι γνωρίζει τα ποιό βαθιά του μυστικά!!!)
Όσο για τη διατροφή της, είναι ακριβώς έτσι όπως το λές. Γνωρίζω το θέμα πολύ καλά, γιατί με έχει απασχολήσει κι εμένα.
Ένας τρόπος, που τον έχω τσεκάρει, είναι να πάρεις ένα σουβλάκι στο χέρι σου, και να φύγεις από το τραπέζι του μαγαζιού μαζί της.
Να πάτε σε μία απόμερη γωνιά, να της βγάζεις το κρέας από το καλαμάκι, να της μιλάς(!) σιγά και σταθερά, για όλα τα βάσανα του Κόσμου, και ίσως φάει κανένα κομματάκι.
(Μην πάει ο νους σας βέβαια στα χτενισμένα και χορτασμένα κολόσκυλα του σαλονιού, και στις μαλακισμένες μικροαστές που μπορεί να κάνουνε το ίδιο, για άλλους λόγους, βεβαίως / βεβαίως!!!)

Το βλέμμα της είναι κατευθείαν ανάλογο με τα συναισθήματα που έχει (όχι που βγάζει) ο συνομιλητής της...αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που ούτε ο χώρος φθάνει, αλλά και να μη σας κουράσουμε άλλο.

Συμπέρασμα; Πάλι φταίει η Κυβέρνηση... που ενώ έχει έτοιμους (ψυχολόγους), αφήνει τα χωριά έρμαια...στους εξομολογητές(!)

-ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΜΩΣ, ΤΟΝ ΜΙΣΘΟ ΤΗΣ ΛΙΖΑΣ;;;



Χρήστος Κρασάκης.

Σταμάτης είπε...

Έτσι είναι φίλε Χρήστο.
Ωραίο το σχόλιο σου. Έτσι αισθάνομαι και εγώ με την Λίζα.

Γράφεις ωραία.

Αν έχεις τίποτα στο νού σου γράψε το και το κάνουμε πόστ με την υπογραφή σου.
Θα χαρώ πολύ.

Μαρίτσα είπε...

πολύ ωραίο το πόστ και τα σχόλια! Παρακαλώ για μία φωτογραφία σε κοντινό πλάνο της Λίζας, αν και πιστεύω πως ο φακός δε μπορεί να αιχμαλωτίσει το συναίσθημα που βγαίνει από αυτά τα μάτια...

Ανώνυμος είπε...

Για κοντινό Μαρίτσα, δεν το νομίζω.
Θα τα καταλάβει όλα!
Καλύτερα άκουσε, και διάβασε τα σχόλια του Μάνου Χατζιδάκι, πίσω από ¨ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΤΖΟΚΟΝΤΑΣ¨

Ευχαριστώ.

Χρήστος Κρασάκης.