«Νόνα» λέμε την Γιαγιά και «Βανθία» την Ευανθία.
Οι δύο γειτόνισσες ήταν μονίμως μαλωμένες . Μάλλον έφταιγε ότι και οι δύο ήταν ισχυρές προσωπικότητες.
Η Γιαγιά μου ήξερε να γράφει και να διαβάζει όταν ελάχιστοι στο χωριό ήξεραν γράμματα.
Ήταν ψηλή , όμορφη , έξυπνη , ξανθιά και δυναμική.
Η Μαρίνα ήταν εξίσου δυναμική γυναίκα με κεντρικό ρόλο στα πράγματα του χωριού και με εξασφαλισμένο τον σεβασμό αρσενικών και θηλυκών.
Θυμάμαι ότι η γιαγιά μου η Βανθία είχε διασκευάσει ένα γνωστό μεταπολεμικό τραγουδάκι για να πειράζει την Μαρίνα στο Φόρο.
Έκτοτε όταν ακούω αυτό το τραγούδι μου έρχονται στο μυαλό οι φοβερές αυτές γυναίκες.
Το τραγουδάκι ήταν Αρέκιο (Οrecchio =αυτί, δηλαδή προχειροφτιαγμένο – «με το αυτί» ) και έλεγε, στον μοναδικό στοίχο που θυμάμαι :
«Μαρίνα Μαρίνα Μαρίνα
Το πόδι σου είναι ζαβό
Κάτσε στο ένα πόδι
Να μπει το καλαπόδι
Μαρίνα Μαρινάκι γιατί σε αγαπώ»
Κοιμόνταν σε όλη τους την ζωή τριάντα βήματα η μια από την άλλη.
Τώρα μίκρυνε η απόσταση, κοιμούνται στους τριάντα πόντους.
Ελπίζω να σταμάτησαν οι τσακωμοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου