Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Μπαμπάδες με ρούμι

Από τον θίασο του πολιτιστικού συλλόγου του Βαλανειού .
Και όχι μόνο .
Είχαμε και χορευτικό απο τα παιδιά , με το συντονισμό της Όλγας Βαγιωνίτη και Δικαστήριο των ζώων (ένα μονόπρακτο) με τα μεγαλύτερα παιδιά όπου
έπαιξαν.
ο Λεωνίδας (του Τσουμπάνη).
ο Χαράλαμπος (επίσης του Τσουμπάνη).
ο Τασσούλης (του Άρη του Κυριάκη).
ο Δημητράκης (του Μπόγια).
ο Σπύράκης (της Ανθής).


Όπως μας είπε η Ανθή Κωστελέτου ,που είχε και το γενικό πρόσταγμα, σχεδόν όλα τα παιδιά του χωριού έχουν πάρει μέρος σε χορευτικά και θεατρικές παραστάσεις που έχει διοργανώσει ο Σύλλογος.

Οι "μπαμπάδες με ρούμι", ένα απο τα καυστικότερα έργα των του Θανάση Παπαθανασίου και του Μιχάλη Ρέππα, κάνουν τον θεατή να γελάσει και να προβληματισθεί επάνω στην συμπεριφορές και τις αξίες των νεοελλήνων.
Ένας γέρος πατέρας πεθαίνει και επάνω από το άταφο ακόμη πτώμα ξεσπάει ένας εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας για την κληρονομιά.
Η βουλγάρα που φρόντιζε τον γέρο (και τον παντρεύτηκε στο παρά πέντε). Τα παιδιά του γέρου καθώς και η μελιστάλακτη γειτόνισσα εμπλέκονται σε μια ξέφρενη αντιπαράθεση για την κληρονομιά.
Τά όπλα τους η υποκρισία ο αμοραλισμός οι εκβιασμοί , τα παζάρια , οι αποκαλύψεις των μεγάλων και μικρών μυστικών του καθε ενός και τέλος οι "μπαμπάδες με ρούμι" , γλυκά απο μια συνταγή της Βέφας ποτισμένα με παραθείο.
Τέτοιος ο ξεπεσμός και υποταγή τους στο χρήμα που η πονηρή Βουλγάρα ήταν η λιγότερο ένοχη.
Οι ερμηνείες των παιδιών ήταν εξαιρετικές . Νομίζω ότι είναι η καλύτερη παράσταση που έχω παρακολουθήσει στο χωριό.
Μπορούσε να σταθεί επάξια δίπλα σε μεγάλους ερασιτεχνικούς θίασους.
Δεν νομίζω ότι θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι σε μερικές σκηνές τα παιδιά είχαν τον αέρα επαγγελματιών ηθοποιών.

Η Ανθή Κωστελέτου ήταν η σκηνοθέτιδα και της οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για την δουλειά της.
Κάθε καλοκαίρι βάζει στη διαδικασία του θεάτρου απλούς ανθρώπους που κάτω απο άλλες συνθήκες δεν θα είχαν την ευκαιρία να χαρούν τέτοιες στιγμές.

Έπαιξαν
Ο Μάρκος Κωστελέτος του Πουλή(ο ανηψιός μου) στον ρόλο του Χρήστου.
Η Αθηνά Βασιλάκη (Η θυγατέρα του Μαντόνα) στον ρόλο της Βουλγάρας (εξαιρετική!!).
Η Σοφία Κωστελέτου(του Μπολέτου) στον ρόλο της γειτόνισσας.
Η Ελένη Βασιλάκη (η θυγατέρα του Μαντόνα ) στον ρόλο της Τζένη).
Η Νικολέτα Μπίσκου ( θυγατέρα της Ανθής) στον ρόλο της Ρου (γεννημένη για κακιά).
Η Όλγα Βαγιωνίτη (του Ντόλου) ως Παναγιώτης (πολύ καλή).

Επίσης στην μουσική και στα φώτα η Κωσταντίνα Βασιλάκη (του Σπύρου του Θεμιστοκλή) . Η επιλογή των τραγουδιών ήταν άψογη.
Τα σκηνικά έκανε ο Μάρκος.

Συγχαρητήρια παιδιά!!!!!!

Υ.Γ Η Ανθή μου είπε ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Σταμάτης Μεσημέρης πάντα παρότρυνε και βοηθούσε και οικονομικά τις θεατρικές δραστηριότητες του συλλόγου.
Ασφαλώς και δεν ξεχνάμε και συνεχίζουμε!

















1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Μετά την παράσταση ¨ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΜΕ ΡΟΥΜΙ¨ και όπως εδικαιούτω άλλωστε, μερικοί ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΜΕ ΡΕΤΣΙΝΑ, δώσανε ρέστα κάτω απ' των άστρων το πανηγύρι, ανοίγοντας διάπλατα την ψυχή τους / μας με τραγούδια θρύλους όπως:
Πάει ο καιρός
Μαργαρίτα/μαγιοπούλα
Μανούλα μου
Γωνιά/γωνιά
Επιφάνεια
Μυθιστόρημα
Το πέλαγο είναι βαθύ
Ολόκληρο το Κιλελέρ
Πρέβεζα
Λαύριο
Καπετάν Μιχάλης
Γράμματα από τη Γερμανία
Στου κόσμου την ανηφοριά
Τα τραγούδια του νέου πατέρα, και άλλα.

Κιθάρες: Θωμάς τση Παπαδιάς, Μαντόνας, Χρήστος του Παπά.
Φωνές: Γιαννούλα του Νταλιέτου, Σπύρος του Περικλή (απκάλυψη), Νίκος Τσουλάφτης, Χρήστος, Μαντόνας,Θωμάς,Ελένη και Κατερίνα Μαντόνα.

Ακροατές: Ο Σταμάτης του Ντόλου, ο Περικλής, η Λίζα η σκύλα, ο Αγιάκουβος,οι γαλαξίες, τα αστέρια, οι ελιές, το Δημοτικό Σχολείο μας, το χώμα και τα λιόφυλλα και οι ξερές ελιές που αναδεύονταν κάτω από τα πόδια μας, οι μπάλες μας, οι πιτσακούρες, τα ίτζαλα, ο δάσκαλος, το διάλειμμα με το λιγοστό ψωμί.. με λάδι; Ο χρόνος που ακόμα δεν ξέραμε τι ειναι, το ντιραντο, το πεντεγούλι, οι κοπέλες πυ μυρίζανε...
(Μα...αλήθεια γιατί μυρίζουνε τόσο όμορφα ακόμα οι κοπέλες; Αχ..Αααχ..Ααααχ...
~Σκάααασεεε... ακούγεται μία φωνή, μάλλον γυναικεία, από την Αθήνα.)

Έτσι πέρασε η ώρα και φθάσαμε πέντε τα ξημερώματα, ώσπου ακούστηκε πραγματικά μία φωνή, όχι γυναικεία ούτε από την Αθήνα, αλλά από εκείνο το βαμμένο φωσβοριζέ / ελεκτρίκ σπίτι, που έκρυψε δια παντός το φοβερό ηλιοβασίλεμα από τον Αγιάκουβο, και που ακόμα είναι ελεύθερος να φωνάζει Σκάααασεεε... ο βλάκας ο γαμπρός... Έτσι μου είπαν ότι λέγεται...

Το τραγούδι τελείωνε έτσι: Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια / που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι / και γκρέμισαν με τον...Σκάααασεεε...αγέρα του φθιινοπόορου...

~Φύγαμε παιδιά...

Χρήστος Κρασάκης.